तनहुँको ढोरबाराही दर्शन: संगीता म्याडम र शिव सरको आयोजनामा अस्मरणीय पिकनिक यात्रा
 |
| ढोरबाराही दर्शन - सामुहिक फोटोसेसन |
वैशाख १४ २०७६ (ढोर बाराही दर्शन)
वैशाखको बिहानको चिसो हावा मेरो अनुहारमा टुपटुप पर्ने गरी चलिरहेको थियो। जताततै हरियाली फैलिएको थियो—सालका डाँठहरू, घाँसको हरियो चादर, स-साना फूलहरूले बनाएको रंगीन धब्बा। तर प्रकृतिको यो दृश्य मात्र होइन, मेरो मनभित्र फैलिएको उत्साहले सबैभन्दा ठूलो उज्यालो बनाएको थियो। संगीता म्याम र शिव सरको स्थायी सेवा प्रवेशको खुशीले हाम्रो मनमा एउटा अपार आनन्दको लहर दौडिरहेको थियो। हामी विद्यालय परिवार लगभग २५ जनाको टोली, ढोरबाराही मन्दिर जाने तयारीमा थियौँ।
घुमाउरा बाटो सुरु भयो। मेरो मनमा अनौठो रोमाञ्चको अनुभूति थियो—सडक छेउका घना झाडी, बाटोमा टप्का परेको पानी, हावा र धर्तीको गन्ध—सबैले मेरो संवेदनालाई प्रफुल्लित गरिरहेको थियो। प्रत्येक मोडमा मेरा आँखाहरूले प्रकृतिको सौन्दर्यलाई आत्मसात गरिरहेका थिए। सानो पखेटाको जस्ता पातहरू हावासँग खेल्दै झरिरहेका थिए, र मेरो मनले त्यस खेललाई जीवनको रमाइलो, निस्सार तर सुन्दर क्षणको रूपमा अनुभव गर्यो।
सालडाँडा पार गर्दा, बाटोको घुमाउरो मोडले मेरो हृदयमा थोरै डर र रोमाञ्च मिसाएको थियो। तर त्यो डर मेरो उत्साहसँग मिसेर रमाइलो अनुभूति दिन्थ्यो। बाटोको हिलाम्मे धर्तीले गाडीको गति कहिले-काँही कम बनायो, तर घामको पहेँलो किरणले हावा र धर्तीलाई चम्किलो बनाउँदै मेरो मनमा ताजगी भर्दै थियो।
घाम, हावा, घना जंगल र साथीहरूको उपस्थितिले मलाई सम्पूर्ण जीवनको गहिरो शान्ति र आनन्दको अनुभूति गराउँदै थियो। म सोच्छु, यस्तो वातावरणमा समय रोकिएर बसोस्—कसैको डोराहा, कहिँ सुनसान ठाउँमा मेरो मन फेरी शान्ति र स्वतन्त्रताको अनुभव गरून्।
यात्रा जति अगाडि बढ्यो, उति नै मेरो मनमा ढोरबाराही मन्दिरको रहस्य र किंवदन्तीप्रति उत्सुकता बढ्दै गयो। मेरो मनले पोखरीको पानी, आधा घण्टामा छुट्ने लहर, घनाजङ्गलको रहस्य—यी सबैलाई अनुभव गर्ने कल्पना गरिरहेको थियो। त्यो सोच मात्र मेरो हृदयलाई एक किसिमको गहिरो रोमाञ्च, अपेक्षा र आशाले भरिरहेको थियो।
घाम, हरियाली र बाटोको सुगन्धले मेरो हृदयलाई पूर्णतः घेरिरहेको थियो। घाँसको हरियो रंग, सालको रुखका काँडा र पात, स-साना फूलहरूको रंगीनता—यी दृश्यहरूले मेरो मनमा केवल आनन्द मात्र होइन, अदृश्य रूपमा जीवनको गहिरो सुन्दरताको अनुभूति दिलाएका थिए। मेरो प्रत्येक श्वासमा जंगलको ताजगी मिसिरहेको थियो, र मेरो आत्मा प्रकृतिसँग गहिरो रूपमा जोडिएको महसुस गरिरहेको थियो।
 |
| ढोरबाराही मन्दिर |
घुमाउरा बाटो पार गर्दै ढोरफिर्दी नजिकिँदै गर्दा, मेरो मनमा अनौठो शान्ति र उत्सुकता मिश्रित भाव उठ्न थालेको थियो। बाटो दुवैतर्फ फैलिएको हरियालीले आँखामा अमूर्त उज्यालो छिर्ने गरेको थियो। हावामा घुलिरहेको माटोको गन्ध, वर्षाका छालले भिजाएको धर्तीको सुगन्ध—यी सबैले मेरो हृदयमा कुनै प्रकारको अदृश्य सामंजस्य र जीवनको गहिरो अनुभव भरिरहेका थिए।
ढोरफिर्दी गाउँ प्रवेश गर्दा, मन्दिरको पहिलो दृष्टिले नै मेरो हृदयको गति रोकिदिएको जस्तो अनुभव भयो। घना जंगलको बीचमा, विशाल पहराको काखमा अवस्थित ढोरबाराही मन्दिरको ढाँचा र वातावरणले मेरो मनलाई एकदमै गहिरो रूपमा छोएको थियो। करिब १५ फिट उचाइको तामाको छाना, प्यागोडा शैलीको संरचना, र मन्दिरको पुरातनता—यी सबैले मेरो हृदयमा गहिरो श्रद्धा र विस्मयको अनुभूति उत्पन्न गरायो।
तर साँच्चैको चमत्कार भनेको पोखरी थियो। मन्दिर परिसरको पूर्वी भागमा फैलिएको करिब १५ फिट फराकिलो पोखरीको दृश्यले मेरो मनमा अनौठो जादू छरेको थियो। प्रत्येक आधा घण्टामा पानीको लहर उठ्छ र ठूलो आवाजसहित फेरि शान्त हुन्छ। त्यो क्षणमा मेरो मनले अदृश्य ऊर्जा महसुस गर्यो—जस्तो प्रकृति र दैवी शक्ति सँगसँगै मेरो हृदयमा एक किसिमको भय, श्रद्धा र विस्मय मिसाइरहेको थियो।
पूजा अघि पोखरीको पानी चम्किलो र स्पष्ट थियो। जसै पूजा भएर बली दिने काम हुन्थ्यो पोखरी रगताम्य हुन्थ्यो । घामको किरणले पानीमा छरिएका छोटा-छोटा बिन्दुहरूलाई सुनौलो जस्तो बनाइरहेको थियो। पानी मुस्लो आउँदा पोखरीमा हल्का हल्ला र आवाज, मेरो मनभित्रको उत्सुकता र रोमाञ्चलाई अझ बढाइरहेको थियो। मैले त्यहाँ बस्दा अनुभव गरेँ—समय रोकिएको जस्तो, संसारको सबै हलचल हराएको जस्तो।
म त्यो क्षणमा केवल अवलोकन गर्दै थिइनँ; मेरो मनभित्र प्रकृति र दैवी शक्तिको सम्बन्ध, इतिहास र किंवदन्तीको मिश्रित अनुभूति उत्पन्न भएको थियो। पोखरीमा तैरिरहेका साकाहारी र मांसाहारी माछाहरूको चाल, पानीको हल्का हल्ला, हावाको सास—सबैले मेरो हृदयमा अनौठो ताजगी र आनन्द भरिरहेको थियो।
 |
| ढोरबाराही मन्दिर माछा पाेखरी |
मेरो मनमा ढोरबाराही देवीको रहस्यमय शक्तिको अनुभूति स्पष्ट थियो। घनाजङ्गलले मन्दिरलाई घेरेको र पानीले आफ्नो चंचलता देखाइरहेको दृश्यले मेरो आत्मालाई आकर्षित गरिरहेको थियो। मैले महसुस गरें—यो केवल भौतिक स्थान होइन, मेरो मन र आत्माको अनुभव गर्ने एउटा विशेष स्थल हो।
मन्दिरको दर्शनपछि मेरो हृदयमा अनौठो शान्ति र आभारीपनको भाव भरिएको थियो। ढोरबाराही देवीको उपस्थितिले मेरो मनभित्र केवल श्रद्धा मात्र नभई जीवनप्रतिको गहिरो बुझाइ पनि जागृत गराएको थियो। म त्यो क्षणमा केवल अवलोकनकर्ता नभएर अनुभवकर्ता भएको महसुस गरिरहेको थिएँ। मन्दिरको प्राचीनता, तामाको छाना, प्यागोडा शैली—यी सबैले मेरो मनमा इतिहास, समय र मानव चेतनाको मिश्रणको अनुभूति दिलाएको थियो।
प्रत्येक आधा घण्टामा उठ्ने लहर र त्यसको आवाजले म मात्र नभई जोकोहीको हृदयको प्रत्येक कुनामा गहिरो प्रभाव पारिरहेको हुँदो हो सायद । पानीको चंचलता, आवाजको गहिराई र शान्त हुँदै जानुको क्रम—यी सबैले मेरो मनमा जीवनको अस्थिरता र स्थायित्वको अन्तर महसुस गराइरहेका थिए।
सालडाँडामा पिकनिकको तयारी गर्दा मेरो मनमा एक किसिमको आराम र आनन्द छायो। साथीहरूले तयार पारेका परिकार, हावामा फैलिएको स्वाद, घाँसको चिसोपन—यी सबैले मेरो आत्मालाई पूर्ण रूपमा भरिपूर्ण बनाइरहेको थियो। मैले अनुभव गरें कि केवल स्वाद वा वातावरण मात्र होइन, अनुभूति र मानसिक उपस्थितिले पनि जीवनको मिठास बढाउँछ।
म घामको पहेँलो किरण, हावामा घुलिरहेको हरियाली र शिक्षक साथीहरूको साथसँगै आफूलाई प्रकृतिको एक अंशको रूपमा महसुस गरिरहेको थिएँ। मेरो मनले प्रत्येक साससँगै वातावरणलाई आत्मसात गर्दै, आनन्द र शान्तिको अनन्त भावनालाई महसुस गरिरहेको थियो। पानीको मुस्लो, घनाजङ्गलको सुगन्ध, पातको हल्का झराइ—यी सबैले मेरो हृदयमा कुनै अदृश्य संगीत बजाइरहेका थिए।
पिकनिकको दौरान, म प्रकृतिको रचना र यसको नियमप्रति गहिरो सम्मान महसुस गरें। घाँसमा बसेर साथीहरूको रमाइलो हाँसो सुन्दा मेरो मनमा खुशी मात्र होइन, जीवनको सानो क्षणको मूल्य र मित्रता र सहयोगको महत्व पनि जागृत भयो। मैले महसुस गरें—जीवनका यी साधारण क्षणहरू, प्रकृतिसँगको सम्पर्क र श्रद्धाले हामीलाई पूर्ण बनाउँछन्।
तर मेरो मनलाई थोरै चिन्ता पनि थियो। आकाशको गति, घाम र हावाको परिवर्तन, पानीको लहरको अनिश्चितता—यी सबैले मलाई याद गराइरहेका थिए कि जीवन स्थायी छैन। प्राकृतिक नियमको यो स्मरणले मेरो हृदयमा धैर्य र अनुकूलनशीलताको भाव जन्मायो। मैले महसुस गरें कि केवल आनन्द अनुभव गर्नु पर्याप्त होइन; चुनौती, परिवर्तन र अस्थिरतासँग पनि सामना गर्नुपर्छ।
पिकनिकको आनन्दमा डुबेको मेरो मन अचानक आकाशको परिवर्तनले अलमलियो। हल्का घामको प्रकाश एकाएक हरायो, आकाशले कालो ओढेर ढाक्यो। गहिरो गर्जनासँगै ठूलो पानी पर्यो। मेरो मनमा पहिले त थोरै डरको अनुभूति उठ्यो—तर त्यो डरसँगै मेरो हृदयमा अद्भुत रोमाञ्च र प्राकृतिक शक्तिप्रतिको सम्मान पनि जागृत भयो।
वर्षाले बाटो हिलाम्मे बनायो। घुमाउरा ढालहरूमा हिँड्दा, हरेक कदम मेरो ध्यान र धैर्यको परीक्षा जस्तै लाग्यो। मेरो मनमा डर र चिन्ताले गहिरो प्रभाव पारिरहेको थियो। साथीहरूको सुरक्षा, बाटोको स्थिति र समय—यी सबै विचारहरूले मेरो हृदयलाई व्यग्र बनाइरहेका थिए।
तर मेरो मनले हार नमान्ने भावना जगायो। म आफ्नो डरलाई नियन्त्रित गर्दै, चुनौतीलाई स्वीकार गर्ने आत्मबल भित्र ल्याएँ। पानीले भरिएको बाटो, ट्याक्टर फसेको दृश्य, हराएको साथीहरूको चिन्ता—यी सबैले मेरो हृदयमा मिश्रित भावनाहरू उत्पन्न गरिरहेका थिए। डर, चिन्ता, उत्सुकता, धैर्य—सबै मिलेर मेरो मनलाई एक किसिमको भावनात्मक ज्वारभाटामा परिणत गरिरहेका थिए।
म बाटोमा हिँड्दा प्रकृतिको प्रत्येक आवाज, पानीको प्रवाह, हावाको गति र पोखरीको लहर सम्झिरहेको थिएँ। पानीले बाटोमा बनाएको खाल्डो, माटोमा परेको पानीको गन्ध—यी सबैले मेरो अनुभवलाई अद्भुत वास्तविकता र चुनौतीको अनुभूति दिएको थियो। मैले महसुस गरें कि जीवनमा केवल सुख र रमाइलो मात्र होइन, कठिनाइ र चुनौती पनि आवश्यक छन्।
झरीको केही मत्थरीपछि जब घर फर्किन सुरु गर्यौँ, मेरो मनमा मिश्रित भावनाहरूको लहर थियो। थकान, उत्साह, डर, रमाइलो, धैर्य—यी सबैले मेरो हृदयमा जीवनको वास्तविकता र प्रकृतिसँगको गहिरो सम्बन्ध उजागर गरेका थिए। मैले महसुस गरें कि हरेक चुनौती, हरेक कठिनाइ, हरेक अवरोध—यी सबैले हाम्रो अनुभव र आत्मालाई अझ बलियो बनाउँछन्।
त्यो दिनको वर्षा र कठिन यात्राले मेरो हृदयमा गहिरो पाठ छोड्यो। मैले महसुस गरें कि जीवनका सबै रमाइलो र चुनौतीपूर्ण क्षणहरू एकसाथ मिलेर हामीलाई पूर्ण बनाउँछन्। प्रकृतिको शक्ति र रहस्यलाई केवल देख्नु मात्र पर्याप्त छैन; त्यससँग मानसिक र भावनात्मक रूपमा मेल खानु आवश्यक छ।
हाम्रो यात्रा जति अगाडि बढ्यो, त्यति नै चुनौतीपूर्ण हुँदै गयो। पानीले भिजाएको बाटो हिलाम्मे र चिपचिपो थियो। कतिपय साथीहरू बाटो भुल्दा केही समयका लागि हराए। मेरो मनमा चिन्ताले बादल जमाएको थियो—तर त्यो चिन्ता मात्र थिएन, मैले महसुस गरेँ कि यस कठिन परिस्थितिले हाम्रो साथ र सहकार्यको शक्ति उजागर गर्नुपर्नेछ।
ट्याक्टर फसेको दृश्यले हाम्रो धैर्यको परीक्षा थप गहिरो बनायो। मैले हातमा आएको प्रत्येक अवसरमा साथीहरूको सहयोग, विश्वास र धैर्यलाई आफ्नो मनभित्र आत्मसात गर्दै अघि बढ्ने कोशिश गरें। पानीले भरिएको बाटोमा हिँड्दा मेरो हृदयमा मिश्रित भाव—थकान, डर, उत्साह, धैर्य—सबैसँगै उम्लिरहेको थियो।
यो यात्रा केवल भौतिक थिएन। मेरो मनले प्रकृति र मानवीय सम्बन्धबीचको गहिरो सम्बन्ध अनुभव गरिरहेको थियो। पानी, हावा, घना जंगल, हिलाम्मे बाटो—यी सबैले मेरो चेतनामा एक किसिमको अनन्तता र चुनौतीको प्रतीक प्रस्तुत गरिरहेका थिए। मैले महसुस गरें कि जीवनका चुनौतीहरू केवल सामना गर्न मात्र होइन, सहन र मूल्यांकन गर्न पनि आवश्यक छन्।
साथीहरूको सहयोग, हाँसो र प्रेरणाले मेरो मनमा नयाँ ऊर्जा भर्दै गयो। मैले थाहा पाएँ कि कठिनाइमा मात्र मानिसको वास्तविक क्षमता र भावना प्रकट हुन्छ। मेरो हृदयमा सहयोग, मित्रता र धैर्यको महत्व अझ गहिरो रूपमा बस्थ्यो।
जब हामी अन्ततः मध्यरातमा घर फर्कियौँ, मेरो मनमा थकानको साथ-साथै अद्भुत सन्तोष थियो। दिनभरको यात्रा, प्राकृतिक सौन्दर्य, मन्दिरको रहस्य, वर्षा र कठिनाइ—यी सबै अनुभवहरूले मेरो हृदयमा जीवनका अमूल्य पाठहरू अंकित गराइदिएका थिए। मैले महसुस गरें कि मित्रता, धैर्य, श्रद्धा र प्रकृतिसँगको गहिरो सम्बन्धले मात्र हाम्रो यात्रा पूर्ण र अर्थपूर्ण बनाउँछ।
त्यो रात, घर पुग्दा मेरो मनले समग्र यात्रालाई एक किसिमको आध्यात्मिक र भावनात्मक उपलब्धिको रूपमा अनुभव गर्यो। ढोरबाराहीको रहस्यमय शक्ति, पोखरीको लहर, घनाजङ्गल र वर्षा—यी सबै अनुभव मेरो आत्मामा स्थायी छाप छोड्दै थिए। मैले महसूस गरें कि जीवनका चुनौती, प्राकृतिक शक्तिको सम्मान र मित्रताको मूल्य—यी सबैले मिलेर हाम्रो हृदयमा अमूल्य स्मृति र अनुभवको खजाना सिर्जना गर्छन्।
घर फर्केपछि पनि मेरो मन यात्रा र मन्दिरको स्मृतिमा डुबिरह्यो। थकानको शरीर भए पनि, मेरो हृदयमा एउटा अद्भुत शान्ति र तृप्ति फैलिएको थियो। म अनुभव गरिरहेको थिएँ कि ढोरबाराही मन्दिर, यसको पोखरी, लहर र घनाजङ्गल केवल दृश्य होइनन्—यी मन र आत्माको अनुभव गर्ने स्थल हुन्।
पोखरीको लहर, पानीको मुस्लो र त्यसको आवाजले मेरो मनभित्र अनन्तता र जीवनको रहस्यको अनुभूति गराइरहेको थियो। मन्दिरको प्राचीनता, तामाको छाना र प्यागोडा शैलीले मेरो हृदयमा इतिहास र समयको गहिरो प्रभाव छोडेको थियो। म महसुस गरें कि यी दृश्यहरू केवल बाहिरी सौन्दर्य मात्र होइन, मेरो भित्री चेतनालाई पनि उजागर गर्ने स्रोत हुन्।
म मनभित्र सम्झिँदै थिएँ—सालडाँडामा पिकनिकको समय, घाँसको चिसोपन, साथीहरूको हाँसो, वर्षा र चुनौती। यी सबै क्षणहरूले मेरो हृदयमा जीवनका स्मरणीय र अमूल्य अनुभवहरू अंकित गरिदिएका थिए। मैले महसुस गरें कि जीवन केवल उद्देश्य, सफलता वा अनुभवको बाहिरी स्वरूप मात्र होइन; प्रत्येक क्षण, प्रत्येक प्रकृतिसँगको अन्तरक्रिया र प्रत्येक भावनाले हाम्रो आत्मामा गहिरो छाप छोड्छ।
त्यो दिनको यात्राले मलाई सिकायो—धैर्य, सहकार्य, मित्रता, श्रद्धा र प्राकृतिक शक्तिको सम्मान बिना जीवन अधुरो हुन्छ। पानीको लहर, घनाजङ्गलको गहिराइ, हावाको गति—यी सबैले मेरो मनलाई लगातार स्मरण गराइरहेका थिए कि जीवन अस्थिर, रहस्यमय र सुन्दर छ। मैले महसुस गरें कि चुनौती, डर, उत्साह र आनन्द—यी सबै भावनाहरू जीवनका साँचो पाठ हुन्।
म आफ्नो मनभित्र बसेर त्यो दिनको यात्राको स्मृति पुनः अनुभव गरिरहेको थिएँ। ढोरबाराही देवीको शक्ति, पोखरीको लहर, घनाजङ्गलको गहिराइ, वर्षाको चपलता—यी सबै मेरो हृदयमा अनन्त, आध्यात्मिक र भावनात्मक छापको रूपमा मिसिएका थिए। मेरो आत्माले ती अनुभवलाई मात्र सम्झिएको थिएन; मेरो मनले ती भावनाहरूलाई जीवनभरको लागि आत्मसात गरिरहेको थियो।
म त्यो दिनको अनुभवलाई केवल भौतिक यात्रा नभई जीवनका अमूल्य पाठ, आध्यात्मिक अनुभूति र मनभित्रको गहिरो शान्तिको रूपमा सम्झिरहेको थिएँ। मैले महसुस गरें कि ढोरबाराही मन्दिर र यसको रहस्यमय वातावरणले मेरो जीवनमा स्थायी छाप छोडेको छ—एक अनुभव, जसले मेरो आत्मालाई अझ संवेदनशील, श्रद्धालु र जीवनप्रतिको गहिरो बुझाइले भरिदिएको छ।
त्यो दिनको स्मृति र अनुभवले मेरो मनमा अनन्त आनन्द, गर्व र कृतज्ञता भरेको छ। म फेरि सोचें—जीवनका यी क्षणहरू, प्राकृतिक सौन्दर्य, चुनौती, मित्रता र आन्तरिक शान्ति—यी सबैले हाम्रो आत्मालाई पूर्ण बनाउँछन्। ढोरबाराहीको रहस्यमय शक्ति, पोखरीको लहर, वर्षा, घनाजङ्गल र साथीहरूको साथ—यी सबै अनुभव मेरो जीवनभरको लागि अमूल्य स्मृति बने।
भित्रभित्रै म ढोरबाराही मन्दिर र त्यसको वातावरणको स्मृतिमा हराउँदै थिएँ। पोखरीको लहर, पानीको मुस्लो र घनाजङ्गलको शान्ति—यी सबै तत्वहरूले मेरो मनभित्र केवल दृश्यात्मक आनन्द मात्र नभई भावनात्मक र आध्यात्मिक अनुभूति पनि जगाएका थिए। मैले महसुस गरें कि प्रकृति र मानवको सम्बन्ध गहिरो छ, र त्यसले हाम्रा भावनालाई आकार दिन्छ।
पोखरीको पानी हरेक आधा घण्टामा छुट्दा आउने ठूलो आवाज मेरो मनको आन्तरिक संगीत जस्तो लाग्थ्यो। त्यो आवाजले मेरो हृदयको प्रत्येक कुनामा गहिरो प्रभाव पारिरहेको थियो। मैले महसुस गरें कि यसलाई केवल पानीको घटना भनेर बुझ्नु पर्याप्त छैन; यो देवीको शक्तिको संकेत हो, प्रकृतिको अद्भुत खेल हो। मेरो मनमा श्रद्धा, विस्मय र जीवनको रहस्यसँगको सम्बन्धको भावना उठिरह्यो।
घनाजङ्गलको सुगन्ध, माटो र पातको हल्का गन्ध, हावाको सास—यी सबै मेरा विचारहरूसँग गाँसिएका थिए। मेरो हृदयले अनुभव गर्यो कि जीवनमा केवल गति र लक्ष्य होइन, हर क्षणको अनुभूति, हर दृश्यको आत्मसात पनि आवश्यक छ। मैले आफैंलाई प्रकृतिको एक अंशको रूपमा महसुस गरें—हावा, पानी, पात र घाँससँग मेरो आत्मा मेल खाँदै थियो।
मन्दिरको प्राचीनता र यसको धार्मिक महत्वको स्मृति पनि मेरो मनमा बसेको थियो। मैले सम्झें कि ढोरबाराही मन्दिर केवल स्थानीय श्रद्धास्थल मात्र होइन; यसको रहस्य, लहर र प्राकृतिक सौन्दर्यले यसलाई धार्मिक पर्यटनको महत्त्वपूर्ण गन्तव्य बनाएको छ। मेरो मनले त्यो महत्वलाई महसुस गर्दै, गहिरो सम्मान र कृतज्ञता व्यक्त गरिरहेको थियो। साथै, म आफ्नै मनभित्रको परिवर्तनलाई पनि महसुस गरिरहेको थिएँ। यात्रा र प्राकृतिक चुनौतीहरूले मेरो धैर्य, सहिष्णुता र सहयोगको भावना अझ बलियो बनाएको थियो। मैले अनुभूति गरें कि मनको स्थिरता र भावनात्मक परिपक्वता जीवनका सबै चुनौतीहरू सामना गर्न महत्वपूर्ण छन्।
म फेरि त्यो पोखरीको दृश्य सम्झिएँ—पानी मुस्लो आउँदै, पोखरीमा हल्ला, माछाहरूको चाल, सूर्यको प्रतिबिम्ब—यी सबैले मेरो हृदयमा गहिरो खुशी र आत्मिक सन्तोष भरिरहेका थिए। मैले महसुस गरें कि प्रकृतिको खेल र देवीको शक्ति हाम्रो मनलाई केवल प्रभावित मात्र गर्दैन; यसले हाम्रो आन्तरिक चेतना र अनुभवको गहिराईलाई उजागर गर्छ।पोखरीको लहर, घनाजङ्गल, वर्षा, कठिनाइ र साथीहरूको सहयोग—यी सबैले मेरो हृदयमा स्थायी छाप छोडेको थियो। मैले बुझें कि जीवनको प्रत्येक अनुभव, चाहे त्यो रमाइलो होस् वा चुनौतीपूर्ण, हाम्रो आत्मालाई समृद्ध र संवेदनशील बनाउँछ।
म घर फर्कँदै गर्दा मेरो मनमा अनन्त शान्ति र आत्मिक तृप्ति फैलिएको थियो। यात्रा र मन्दिरको प्रत्येक दृश्य, पानीको मुस्लो, घनाजङ्गलको सुगन्ध, वर्षाको चपलता—यी सबै अनुभव मेरो हृदयमा अमूल्य स्मृति बनेका थिए। मैले महसुस गरें कि केवल भौतिक स्थल हेर्ने मात्र होइन; मन र आत्माको अनुभव गर्ने क्षमता नै वास्तविक यात्राको मूल्य हो। मेरो मनमा एक किसिमको सन्तोष, गर्व र कृतज्ञता छायो। मैले महसुस गरें कि ढोरबाराही मन्दिर, यसको पोखरी र वातावरणले मेरो जीवनमा केवल याद मात्र छोडेको छैन; यसले मेरो आत्मालाई प्रेरणा, धैर्य र जीवनका अमूल्य पाठहरू पनि सिकाएको छ।
म त्यो दिनको अनुभवलाई जीवनभर सम्झिँदै, मनभित्रको भावनात्मक र आध्यात्मिक समृद्धि महसुस गर्दै थिएँ। ढोरबाराही देवीको जय!, पोखरीको रहस्य, घनाजङ्गलको शान्ति र वर्षाको चपलता—यी सबै मेरो आत्माको एक अंश बने। मैले बुझें कि जीवनका साना-ठूला अनुभव, प्राकृतिक सौन्दर्य, मित्रता र श्रद्धाले हामीलाई पूर्ण बनाउँछन्।
त्यो दिनको यात्रा केवल स्मृति मात्र होइन; यो मेरो आत्मिक र भावनात्मक जागरणको प्रतीक बनेको छ। मैले अनुभूति गरें—जीवनमा रमाइलो, चुनौती, श्रद्धा, मित्रता र प्रकृतिसँगको गहिरो सम्बन्ध मात्र साँचो धन र अमूल्य अनुभव हुन्।
Post a Comment