ब्लाक भ्यालेन्टाइन (Black Valentine) - एक असफल प्रेम प्रस्ताव
✍ बिकास गुरुङ 'उदासी'
मलाई भाषिक त्रुटि हटाई शुद्ध पारेर, साहित्यिक शैली र व्याकरणलाई सन्तुलित गरी, हिज्जे त्रुटि सच्याएर, र आवश्यकता अनुसार अनुच्छेद विभाजन गरी लेख्न भनिएको छ। यस साहित्यिक लेखलाई शुद्धीकरण गरी तल लेखिएको छ।
जीवनको उकाली–ओराली
जीवन यस्तो उकाली–ओराली हो, जुन हिँडेर सकिँदैन । जीवन यस्तो रहस्य हो, जुन खुलेर सकिँदैन । जीवन एउटा किताब हो, जो पढेर सकिँदैन अनि जीवन यस्तो रहस्य हो, जुन खोलेर सकिँदैन । अनन्त जीवनयात्राको दोबाटोमा कयौँ साथीहरू आए । कतिबाट सुखदुःखमा साथ पाएँ, कतिबाट निर्दोष चरित्रमा दाग लाग्ने गरी लात खाएँ । कसैबाट सुमार्गमा हिँड्न हात पाएँ त कसैबाट झेली र मीठा बात पाएँ । कतिले हँसाए, कतिले रुवाए । कति आफैँ जले, कतिले जलाए ।
कसैले मबाट अलि बढी नै आश गरे जसको इच्छा पूरा गर्न मैले सकिनँ र उनीहरूको अहममा चोट पुर्याएँ । त्यस्तै, कयौँबाट मैले पनि अलि बढी नै आश गरेँ जसले मेरो इच्छा पूरा गर्न सकेनन् र मेरो अहममा चोट पुग्यो । तर तितो सत्य कुरा के भने, म दुःखी हुँदा मैले आफ्नो भावनामा चोट पुर्याएको सम्झेँ र उनीहरू दुःखी हुँदा मैले उनीहरूको भावनामा चोट पुर्याएको सम्झेँ । राम्रो माने होलान्, नहोलान्, त्यो उनीहरूलाई नै थाहा होला । मैले पनि राम्रो मानेँ वा मानिनँ, त्यो यही मनलाई थाहा छ । यस्तैयस्तै अनगिन्ती चोटहरूबाट मैले फलस्वरूप एउटा निष्कर्ष निकालेँ । त्यो हो— हामीले कसैबाट केही कुराको चाहना राख्न छोड्नुपर्छ जसले हाम्रो पवित्र साइनोमा कालो पर्दा उघारिदिँदो रहेछ । आखिर जे होस्, जो मेरो हाँसो, आँसु, दुःख, सुखमा सहयात्रीको रूपमा हिँड्छ, उसैले मेरो यो ललित बोलीबाट प्रशंसा पाउँछ ।
मान्छेको जिन्दगीमा हरेक कुरा रहस्यमय छ र निरुत्तर पनि । आफूसँग जिन्दगीभर मोजमस्तीमा रमेर हिँड्ने ती अनगिन्ती साथीहरूले म जस्ता मामूली साथीको मुखबाट भक्ति पाउन सक्दैनन् तर हाम्रो मनभित्र बास भइरहेको हुन्छ सधैँ । त्यस्ता मित्रहरू जो हरपल दुःखसुखमा साथ दिन्छन् र उनीहरूबाट पाठ सिक्न सकिन्छ अनि जीवन जिउने प्रेरणा मिल्छ । जसको अमिट छाप हाम्रो मुटुमा कहिल्यै मेटिएको हुँदैन ।
धेरै भेटिए त्यस्ता मित्रहरू, जस्तो कि हाइस्कुलदेखि कलेजकै कुरा गर्दा— नविना, रीमा, रमा, दिलमाया, अनिल, पूर्णिमा, आयुश, प्रकाश, पल्लव, विनोद, सुनम, ममता, उमा, पवित्रा, बबिता, सरु, सुस्मिता, सबिना, ईशा, सन्जु, पुनम, लक्ष्मी, मनीषा, एन्जिल, मन्जु, सीमा, शर्मिला लगायत आदि आदि । तिनले लगाएका गुनहरू धेरै छन् जो म भावनाका दुईचार शब्दहरूले बिलकुलै समेट्न सक्दिनँ । थाहा छैन, उनीहरूले मलाई आफ्नो सुखमा सामेल गराउलान् नगराउलान्, तर म उनीहरूको हरेक दुःखसुखमा सामेल हुन चाहन्छु ।
यदि कसैले आवश्यकता पर्दा मात्र मलाई सम्झिन्छ भने पनि म दुःख मान्दिनँ बरु गर्व गर्छु, किनकि म मान्छु; घामको किरणको महत्त्व चन्द्रमालाई औँसीमा र उज्यालो हुँदा कण–कण टुक्रा–टुक्रा पारेर फालिने मैनबत्तिको याद तब आउँछ जब अन्धकार हुन्छ ।
सहज भाषामा भन्दा प्रेममा दुई किसिमका अन्त्य हुन्छन्: एउटा पाउनु र अर्को गुमाउनु । भन्नेहरू पाउनु पनि एक किसिमको अन्त्य नै हो भन्छन् तर यसबारे यकिन कसैले गर्न सकेका छैनन् । संसारमा प्रेमको परिभाषामा कैयौँ ग्रन्थ लेखिएका छन्, त्यति नै कविता वा गीत । त्यति नै चित्र वा फिल्म खिचिएका होलान् तर प्रेम एउटा शाश्वत सत्य हो जसका बारेमा कुनै बहस, चिन्तन वा चर्चाको अन्त्य भएको छैन ।
प्रसिद्ध स्पेनिश कवि पाब्लो नेरुदा भन्छन्, 'मान्छेको अन्त्य हुन सक्छ, प्रेमको अन्त्य छैन ।' नेरुदाको कविता जति सत्य हो, त्यति नै सत्य हो आजको युगमा प्रेम । नेरुदाको कविताको अन्त्यमा यति भनिएको छ, "...प्रेम मरेर जाँदैन, केवल हामी मरेर जान्छौँ ।"
प्रेमका बारेमा जति पनि कथा, कविता, नाटक लगायतका साहित्य; गीत, सङ्गीत, इतिहास वा नारा लेखिएका छन् त्यसका साक्षी केवल ढुङ्गा नै हो । त्यस्तै ढुङ्गामा कतै लेखिएको हुनुपर्छ यी पङ्क्ति । संसारमा हरेक युगको ढुङ्गामा प्रेमका कुरा लेखिएका हुन्छन् र प्रेमी–प्रेमिकाको कुराकानी अनि व्यहोराका साक्षी पनि तिनै हुन्छन् । ती ढुङ्गाले कैयौँ वर्ष यही प्रेमको कथा बोकेर कुनै न कुनै मन्दिर, मस्जिद, चर्च वा नदीको किनारमा साक्षी बनेर बसेका हुन्छन् । त्यसैले यसो भनिन्छ, जुन प्रेमको खण्डहरू हुँदैनन् अनि त्यसको इतिहासगत कथा हुँदैन ।
यही कथा बोकेर हरेक वर्ष ग्रेगोरियन पात्रोको दोस्रो महिनाको १४ तारिखमा भ्यालेन्टाइन डे मनाइन्छ । यो भ्यालेन्टाइन डे यस्तै प्रेमको अभिव्यक्ति भनिने एक सवाक् दिवस हो । प्रेम आफैँ एक सवाक् प्रस्ताव हो तर काल, समय र स्थितिको चिन्ताले अक्सर प्रेमी मौन बस्छन् अनि त्यो मौनता नै कविता बन्न पुग्छ यदाकदा ।
भ्यालेन्टाइन डेको एउटा नारा छ, 'प्रेममा जो पनि साहित्यकार हुन्छन् ।' अनि साहित्यकारहरू पनि त्यही भन्छन्, 'साहित्यमा जो पनि प्रेमी हुन्छन् ।' दुवै कुरा सत्य हो र दुवै स्थायी पनि । भ्यालेन्टाइन डेको अवसर पारेर कयौँ कविता कृति, गीति क्यासेट निकालिन्छन् र ती सबै चर्चामा आउँछन् तर के ती चर्चाले हामीभित्रको विद्यमान प्रेमगीतहरूलाई सङ्गीत दिन सक्छन् त ? के सबै प्रेमीको प्रेमलाई यस दिनले सम्मान गरेको छ त ? के सबै प्रेमीको प्रेम अमर बनेका छन् ? सायद पक्कै पनि छैनन् । त्यसैले मलाई भ्यालेन्टाइन मन पर्दैन । केही प्रेमको उदय हुन्छन् तर अधिकांश प्रेम हराउँछन् यहाँ । केहीले प्रेमरूपी फूललाई शिरमा सजाउँछन् त धेरैले कुल्चिएर हिँड्छन् यहाँ ।
सबैको मनमा कुरा खेलेकै हुन्छ, दुःखसुखमा जीवन झेलेकै हुन्छ । बस फरक यति हो, कोही आफ्नो कथा व्यथा मनभित्रै पिल्साएर राख्छन् त कोही कतै न कतै पोख्ने बहाना खोज्छन् । थाहा छैन मैले गल्ती गर्छु या गर्दिनँ, तर मेरो यो मन कुनै कुरा आफैँभित्र पिल्साएर राख्न खोज्दैन । खैर, कथा र व्यथा सधैँको छ मनभित्र तर आज म विशेष दिनमा विशेष कथा लेख्न गइरहेको छु— ब्ल्याक भ्यालेन्टाइन... ।
कलेज र प्रेमको परीक्षा
कलेजमा विगत दुई दिन पहिलेदेखि टेस्ट एक्जाम चलिरहेको थियो । एक्जाम दिएर फर्किरहेको थिएँ म । टाउको ह्याङ भएको महसुस भइरहेको थियो, कारण मैले सोचेजस्तो एक्जाममा लेख्न सकिरहेको थिइनँ । कोठामा पुगेर पेनलाई दस मिटर परबाट टेबलमा मिल्काएँ । कलेजको ड्रेसहरू फुकालेर भित्ताको काँटीमा झुन्ड्याएँ अनि खाटमा लम्पसार पछारिएँ । यस्तो महसुस भइरहेको थियो मानौँ एक बोतल भोड्का एक्लै सित्तन बिनै फिनिस बनाएर फिलिङ झ्याप भइरहेको छ । सिरक ओढेर सुत्न खोजेँ तर मरिगए निद्रा लागेन । उठेर ल्यापटप खोलेँ । ल्यापटप खुल्यो अनि साथसाथै फेसबुक पनि खोलेँ ।
दुई सयभन्दा बढी नोटिफिकेसन, पचासभन्दा बढी फ्रेन्ड रिक्वेस्ट र तीन सयभन्दा बढी म्यासेजको सङ्केत देखिरहेको थिएँ । नोटिफिकेसनमा क्लिक गर्न के खोजेको थिएँ, टिरिङ गरेर फ्रेस म्यासेज मोबाइल इनबक्समा आइपुग्यो ।
म्यासेज प्लस टु पढ्दाखेरिको साथीको रहेछ । ऊ मेरो प्लस टु पढ्दाखेरिको अति घनिष्ठ साथी थियो । हत्तपत्त ओपन गरेर हेरेँ । लेखेको थियो: 'ह्याप्पी प्रपोज डे विकास, कसैलाई प्रपोज गरिस् ?' मोबाइलमा उसको म्यासेज आएपछि थाहा भयो प्रेम दिवस आइरहेको छ ।
फेसबुकसँगै ब्राउजरको अर्को ट्याबमा ट्विटर पनि खोलेँ । जताततै भ्यालेन्टाइनकै चर्चा परिचर्चा चलिरहेको थियो । पादरी सेन्ट भ्यालेन्टाइनको शहादतसँग सम्बन्धित कथा तत्कालीन रोमन सम्राट क्लाउडियस द्वितीयले युवा प्रेम र विवाहतिर लागे सैनिक सेवा प्रभावित हुन्छ भन्ठानेर यसलाई प्रतिबन्ध लगाएका थिए, तर भ्यालेन्टाइन भने सम्राटको निर्णयलाई धर्मविरुद्ध भन्थे । उनको बुझाइ थियो— अनुशासनको सीमाभित्र हुने प्रेम र आकर्षणमा ईश्वर पनि खुसी हुन्छन् । त्यसैले उनले राजाको हुकुमविरुद्ध लागेर विवाहका लागि प्रेरित मात्र गरेनन्, एकअर्कालाई प्रेम गर्ने युवायुवतीका जोडीहरू एकत्रित गरी सार्वजनिक स्थलमै सामूहिक विवाह कार्यक्रम सम्पन्न गरे ।
राजाज्ञा तोडेको आरोपमा ईसापूर्व २७० को फेब्रुअरी १४ मा उनलाई मृत्युदण्ड दिइएको थियो । प्रेमका लागि आफ्नो बलिदान गर्ने पादरीको सम्झनामा आज विश्वभरि नै यस दिनलाई उत्सवको रूपमा यानिकी Valentine's Day भनेर मनाउने गरिन्छ ।
“थ्याङ्क्यु एन्ड सेम टु यु । हामी जस्तालाई कसले पो हेर्छ र यार ! थाहा छ, आफ्नो त सानोमा आमाले छोरालाई कसैको पनि आँखा नलागोस् भनेर निधारमा कालो टीका लगाइदिनुहुन्थ्यो, सायद त्यो कालो टीका अझै मेटिएको छैन जस्तो छ, कसैले हेर्ने आँट गर्दैन मलाई त यार । विगत दस वर्षदेखि 'अर्को साल त कसो गर्लफ्रेन्ड नहोला र ?' भन्दै सेकेन्डपछि मिनेट, मिनेटपछि घण्टा, घण्टापछि दिन, दिनपछि हप्ता, हप्तापछि महिना अनि महिनापछि वर्ष काटेर आइयो तर अब त जुनी नै काट्ला भनेर डर लाग्न थाल्यो गाँठे ! योजनै योजनामा बित्यो जिन्दगी, उही पुरानै संरचनामा बित्यो जिन्दगी । अनि तैँले गरिस् त ?” मैले ठट्यौलो पाराले किबोर्डमा खटटटट्ट म्यासेज टाइप गरेर रिप्लाई गरेँ ।
कलेजमा चलिरहेको मासिक परीक्षाले एकतर्फी मनमा डर, त्रास, चिन्ता, अत्यास जागिरहेको थियो भने अर्कोतर्फी भ्यालेन्टाइन आइरहेकाले मनमा चञ्चलता र उदासी पनि साविक मात्रामा बढ्दै थियो ।
परीक्षा बिग्रिए बाल थिएन । कारण बोर्ड एक्जाम होइन तर भ्यालेन्टाइन सपार्नु थियो । कारण अहिले सोझो–साँझो गरे पूरा तीन वर्षको कलेज लाइफमा मोजमस्ती हुन्थ्यो ।
बच्चाहरूदेखि प्रौढहरूसम्म सबैको मनमा एक किसिमको छुट्टै आभास भइरहेको थियो । मेरो मन पनि के कम, आफ्नै तरिकाले चुलबुल भइरहेको थियो । फेसबुकमा फेरि पाँचवटा नयाँ म्यासेज आएको रहेछ— अनिल, भुवन, सम्झना, सुस्मिता र अन्जुको ।
सबै प्लस टु पढ्दाका क्लासमेट हुन् तर आज ब्याचलर पढ्न सहर छिरेपछि सबैसँग पराइ बन्नुपर्यो । म्यासेज एक एक गरी पढ्दै गएँ । सबैले प्रेम दिवसको बारेमा लेखेका थिए । कसैले शुभकामना, कसैले सायरी त कसैले स्टिकर र इमोजी पठाएका थिए । अन्जुले लेखेर पठाएको सायरी पढेपछि त म झन्डै रोएको, तर रोइनँ कारण रोमान्टिक मूडमा थिइनँ सायद त्यतिबेला । एकचोटि त मनै बहकिने बनाइदियो मेरो । कस्तो मुडमा लेखेकी हुँदी हो अन्जुले त्यो सायरी ? काली तर मिलेको अनुहार, मीठो बोल्ने, सुशील स्वभाव, आकर्षक पर्सनालिटी, आवश्यकभन्दा बढी नजिक मात्र रहन्थी, सधैँ जिस्किरहन्थी । कल्पनाको महासागरमा डुबुल्की मार्न लागेँ म विगतका दिनहरूमा कल्पिँदै । मोबाइलमा आएको म्यासेजको आवाजसँगै झल्याँस्स बिउँझिएँ म ।
जाँगर बटुल्दै मोबाइल हातमा लिएँ । म्यासेज अघिकै साथीको रहेछ । लेखेको थियो— “ओए, भगवान्ले सबैको लागि माथिबाटै पठाएको हुन्छ भनेको सुन्या छैनस् ? कस्तो हिचडा रै'छ यार । यस्तो लाठे भएर पनि कुनै गर्लफ्रेन्ड छैन ? उमेर कति पुग्यो थाहा छ तँलाई ? कि बूढेसकालमा लभ रोमान्स गर्ने विचार छ ? जवानीमा मस्ती नगरे कैले गर्छस् यार ? सुन्तला पोटिलो र पहेंलो हुँदै खाँदा रसिलो हुन्छ । पछि चाउरिएपछि जाबो छोक्रा के खानु छ र यार । सोँच, बुझ, यही हो गोल्डेन चान्स, मिस्टर भर्जिन । कसैलाई मन परा’को छस् भने प्रपोज हान्दे, बालै भएन, नत्र पछि पुर्पुरोमा हात राख्दै रुनुपर्ला… बरु कुनै हेल्प चाहिए भन ।”
पारा तातेर आयो मेरो । त्यसको गर्लफ्रेन्ड छ भनेर जे पायो त्यहीँ भन्न पाइन्छ ? साला, त्यसको अगाडि आफ्नो गर्लफ्रेन्ड लिएर हिँड्न नसके त मर्दको छोरो नै होइन भनेर ढुङ्मुनिँन थालेँ म । तर कसरी, त्यो काम सम्भव छैन मबाट ।
फसाद पर्यो, आफ्नो केटीसँग बोल्न लागे मुटुको गति बढ्छ अनि खुट्टा काँप्छ । निकै कमजोर महसुस गर्न थालेँ मैले आफैँलाई । एकछिन सोचेँ, अनि आफैँसँग लाज महसुस भयो मलाई । मनले मनलाई भन्यो; हो पनि यार, धुन नदिने बाँसुरी अनि सपना नदिने निद्रा, छहारी नदिने पछ्यौरी अनि पानी नआउने धारा, अण्डा नदिने कुखुरी अनि सधैँ डरफोक भई लर्बराउने कस्तो साइको मेरो पारा ? के काम यी सबैको जबकी यसको उपयोग नै हुन्न भने ?
“उफ्… कसलाई प्रपोज गर्ने त ? आफूलाई त कसैले बाल दिँदैन यार । ए ! साँच्चै तैंले प्लस टु पढ्दा कसरी पट्याइस् जस्मिन जस्तो क्यूट र सोझी केटीलाई, भन न म पनि त्यहीँ मेथड फलो गर्छु यार । कतै अँध्यारोमा गोली हान्दा दुश्मनलाई लागिहाल्छ कि…” उसलाई म्यासेज पठाएँ ।
म्यासेज आयो । हत्तपत्त खोलेर हेरेँ । लेखेको रहेछ— “बायाँ हातको खेल हो ब्रो ! लभ लेटर लेखेर । तर मूला, चिठी लेख्ने जमाना हराए, इमेल वा फेसबुकमा म्यासेज पठाए… हा हा हा…”
ओएमजी ! ट्वान्टी–फर्स्ट सेन्चुरीमा आएर चिठी, हा हा… आम्मै ! यो त लास्टै ननसेन्स र पाखे पारा भो त यार । यस्तो जाबो चिठीबाट हुने गाउँले पाराको रोमान्स त आजकलका केटीहरूले हजारौँ फिल्म हेरिरहेका छन् । उफ् ! के गर्ने होला… मनमा केही ट्याक्टिक्स आइरहेको थिएन ।
अन्तिममा साथीकै मेथड फलो गर्ने सोच आयो मनमा— लभ लेटर । तर कसलाई पठाउने लभ लेटर ? अर्को समस्या अगाडि तेर्सियो । यस्तो लाग्यो मानौँ हिँड्दाहिँड्दै अगाडि फलामे गेट आयो । जुन गेट म न त उफ्रिएर नाघ्न सक्छु, न त त्यसलाई खोल्ने साँचो छ मसँग । मनले भन्यो— “त्यो रोहन त फरवार्ड छ नि, त्यसैलाई सोध न ।” म मनको कुरासँग सहमति जनाउँदै भनेँ— “हो मन, तैँले ठीक भनिस् । म उसैलाई सोध्छु ।”
“तर कसलाई पठाउने मैले लभ लेटर ? मेरो प्रस्ताव स्वीकार गर्ने जस्तो कोही छैन यार !” म्यासेज टाइप गरेर पठाएँ ।
म्यासेजको जवाफ आउन युगौँ लाग्यो । यसपालि म्यासेज लामो आयो । खोलेर हेरेँ, लेखेको रै'छ— “मलाई पठा मूला, म ‘आई लभ यु, डार्लिङ’ भनेर तेरो ओठमा किस गर्न लाउँला । कस्तो बेकुफ हो यार तँ ! तेरो मीग, स्काइप, फेसबुकमा र कलेजमा कुनै केटीहरू छैनन् ? आजको दिनमा त प्रायः सबैबाट प्रस्ताव स्वीकार हुन्छ रे । अलि च्वाँक चाहिँ छानेर प्रपोज गर न । रिजेक्ट भएपनि के बाल भयो त ? अर्कोलाई ट्राइ गर… ।” यस्तैयस्तै थुप्रै लेखेको थियो ।
म्यासेज नपढिकन त्यतिकै काटेर सोच्न लागेँ, आखिर को होला मेरो प्रस्ताव स्वीकार गर्ने ? मोबाइल सिरानीमुनि राखेर ओछ्यानमा पल्टिएर सोच्न लागेँ ।
मन उकुसमुकुस हुँदै थियो, मुटुको धड्कन एक्कासि बढ्दै गयो । सिरानीमुनिबाट मोबाइल झिकेर उसलाई म्यासेज लेखेँ— “कलेजका केटीहरूको त सबैको ब्वाइफ्रेन्ड छ जस्तो छ यार ।” अनि हतार गर्दै पठाइदिएँ ।
उताबाट म्यासेज आयो— “ओए उल्लू, खाली पोस्टमा त जसले पनि गोल गर्न सक्छ, असली खेलाडी र मर्द होस् भने गोलकिपर भएको पोस्टमा गोल हानेर देखा अनि बल्ल तँ सच्चा खेलाडी र मर्द रहेछस् भनूँला ।”
मन रन्थनिन लाग्यो । आइडियाहरू दिमाग छोडेर कोसौँ पर भाग्यो । च्वाँक त छन् नि केटीहरू, तर सबै चोकमा बेच्न राखेका फलफूल जस्ता, आँखाले हुरहुर, मुखले खाँदा झुर । एकातिर सबै एक बिस दुई तीन काटेका अनि मभन्दा दर्जनौँ बढी भोटो फटालेका जस्ता देखिन्थे केटीहरू । दिदी भन्न सुहाउनेहरूलाई के साइड हान्ने ? दैवको लीलाले आफ्नै क्लासमेट भएकाले कमसेकम साथी भनेर बोल्न पाइयो, त्यो नै ठूलो कुरा थियो । फेरि कलेजमा लालीपाउडर घसेर च्वाँक भएर आउने केटीहरू न आफू पढ्छन् न केटाहरूलाई नै पढ्न दिन्छन्, अझ ‘मै हुँ’ भनेर फन्किएर हिँड्छन् अनि त्यस्ताले म जस्तो खातेपातेलाई हेर्छ होला र ? आखिर कुन आउला जीवनमा मेरो अर्धाङ्गिनी बनेर ?
सानो कोठा, सामानहरू जताततै छरिएको छ। झ्यालबाट चिसो हावा छिरेर शरीरमा आक्रमण गरिरहेका छन्। भित्तामा एउटा ऐना झुन्डिरहेको छ । ऐना निकालेर आफ्नो मुहार एकटकले नियाल्न लागेँ । कालो अनि कुरूप अनुहार, डल्ले, च्याँसे, ख्याउटे शरीर, जिङ्ग्रिङ्ग परेको कपाल, छिः छिः छिः… डिसगस्टिङ ।
आफैँले आफैँलाई घृणा गरेर ऐना निकै पर मिल्काइदिएँ अनि धिक्कार्न लागेँ ती सृष्टिकर्तालाई जसले मेरो यति कुरूप भौतिक संरचना तयार गर्यो । लाग्छ, सृष्टिकर्ता पनि पक्षपाती छन् । कसैलाई बुट्टा भर्दै महिनौँ लगाएर बनाएको तस्बिर जस्तो त कसैलाई पिसाब लागेको बेला हत्तपत्त कोरेको सादा चित्र जस्तो संरचना तयार पार्दिन्छन् ।
जीवनमा पहिलो पटक आफू कुरूप भएकोमा दुःख लाग्यो मलाई अनि सिरक ओढेर कुम्लुङ्ग परेर सुतेँ । दुई हातका दस औँलाहरू टाउकोमा पुर्याएँ, सन्किएर जगल्टा बल गरेर समाएँ तर अशान्त मनलाई धेरै बेरको प्रयासपछि सम्झाएँ । सोच्न थालेँ; सृष्टिकर्ताले जस्तो सृष्टि गर्यो त्यसैमा सन्तोष मान्नुपर्छ मैले ।
निकै बेरको भूकम्पपछि स्थिरता छाउन लाग्यो मनमा अनि प्यासी मेरो मन पनि त्यहीँ मौका छोपेर भौतारिन थाल्यो माया गर्ने मान्छेको खोजीमा । फेसबुक फ्रेन्ड लिस्टमा च्वाक केटीहरूको प्रोफाइल हेर्दै “आई लभ यु, स्विटहार्ट” भन्दै जाऊँ ?
अहँ, यस्तो हुँदैन । च्याट रोमान्स त धेरैसँग गरियो तर एक महिना टिक्यो ? अहँ, टिकेन । “आई लभ यु, मिस यु, किस यु, कान्ट लिभ विदाउट यु” के के भन्नेले पछि आफ्नो श्रीमानको फोटो हालेर मलाई नै ट्याग गरेको थिइनन् त ? पक्कै पनि थियो । अनि के भरोसा त्यो च्याट लभको ? छोड्दे त्यतातिर नलम्कि, बुद्धिमान मनले सम्झाउँदै भन्यो अनि म सतर्क बनेँ ।
"बरु कलेजमा पो कोही छ कि ?" आशे मनले आश देखाउँदै भन्यो ।
मन त्यतातिरै मोडिन थाल्यो । को छ त कलेजमा मेरो लायकको केटी ? मैले यति आश गरेर प्रपोज गर्दा डाइरेक्ट रिजेक्ट भयो भने म कसरी मुख देखाएर हिँड्ने ? उफ्… सम्झँदै कस्तो उदेक लागेर आउने । उपरवालालाई प्रार्थना गर्न थालेँ— “हे भगवान ! मलाई शक्ति देउ । म आफ्नो प्रेमको श्रीगणेश गर्न चाहन्छु ।”
एउटी छ कलेजमा, मैले पहिलो नजरमै मन पराएको केटी । तडकभडक छैन, सिम्पल टाइपकी, दिनहुँ कलेज आउँछे, मुसुक्कै हाँस्छे अनि मेरो मनलाई सलाई बिनै जलाएर जान्छे ।
‘सुन्दर मुहार, मृगनयनी आँखा, गुलाफी ओठ, नागबेली चाल, विद्रोही र शान्त स्वभाव’ आहा ! यस्तो ब्युटिफुल पो केटी, जाबो ‘हट’ त पोलेको आलु पनि त हुन्छ नि यार । तर उसको ब्वाइफ्रेन्ड रहेछ भने ?
मुटुको धड्कन बढ्दै जान लाग्यो । सोचेँ— रहेछ भने केही छैन । अनि फेरि उनले मलाई ‘साथीको रूपमा कलङ्क’ भनिन् भने ? मैले उनलाई प्रेम गर्न थालेको छु भने, उनको घृणाले पनि असर गर्दैन मलाई । यसरी डरफोक मनको जवाफ आसे मनले दिँदै गयो ।
‘माया’, यानिकी प्रेम अनि स्नेह । आहा ! कति मीठो उसको नाम अनि त्यस्तै व्यवहार पनि । जताततै उनकै चर्चा थियो क्लासमा । उनको रूपको चर्चा, भावभङ्गी र आनीबानीको चर्चा, शान्त अनि विद्रोही स्वभाव— मलाई पागल बनाउन उनको एक दृष्टि र मधुर मुस्कान नै काफी थियो । कसम, उनको मुस्कानमा मैले आफ्नो स्वर्णिम भविष्यको कल्पना गर्थें अनि बहाना बनाउँदै नजिक हुन खोज्थें ।
कयौँपटक भन्न खोजेँ— “माया, तिमीलाई म आफूभन्दा धेरै त सायद सक्दिनँ तर भगवान कसम ! आफू जति नै प्रेम गर्छु, म तिम्रो ममताको सागरमा डुब्न चाहन्छु । के तिमी मलाई साथ दिन्छ्यौ ?” तर जब काफ्ले सरको लेक्चरको भोल्युम हाई हुन्थ्यो, तब थाहा हुन्थ्यो म कतै हराइरहेको रहेछु ।
रिस साह्रै उठेर आउँथ्यो त्यो बुढा काफ्लेसँग तर के गर्न सक्थें ? म आफैँ निर्धो, बुढाको एक कडा वचनले सातोपुत्लो जान्थ्यो । बुढाको लेक्चरलाई डाउन गरेर ठूलोठूलो आवाज निकालेर हल्ला गरेर बोल्न मन लाग्थ्यो तर ट्रकको हर्नको अगाडि जाबो साइकलको टिनटिन घण्टीको के जोर चल्थ्यो, सधैँ हार खान्थेँ ।
साथमा किताब हुन्थ्यो, नोट हुन्थ्यो, कापी हुन्थ्यो, कलम हुन्थ्यो, दिमाग त झन् यस्तो थियो कि पढ्यो भने फस्ट डिभिजन ल्याउनबाट कुनै दैवी शक्तिले समेत रोक्न सक्दैनथ्यो, मात्र एक चिजको कमी थियो मेरो कलेज लाइफमा, त्यो हो “मुड” । साला, मरिगए आउँदैनथ्यो अनि यसैले गर्दा सोचेजस्तो पोजिसन कहिल्यै आउन सकिनँ मेरो ।
दिमाग बोर भइरहेको थियो । ओहो! ल्यापटप सटडाउन नगरीकनै छोडेको रहेछु । फेरि फेसबुक हेरेँ, स्टाटस कम, फोटो ज्यादा थियो । कसैले मुख चुच्चो बनाउँदै दुई औँला देखाएको, कसैले कपालले अनुहार छोपेको, कोही पल्सर बाइकमाथि बसेको, कसैले ससुराली हिँडेको भनेर त कसैले भ्यालेन्टाइनको इमेज हालेको थियो ।
ससुराली जाँदाको भनेर फेसबुकमा फोटो अपलोड गर्ने केटाहरूले पछि श्रीमतीसँग भोग गरिरहेको… भनेर फोटो हाल्न पनि बेर लाग्दैन गाँठे ।
यो कुरालाई फेसबुक स्टाटसमा लेख्न मन लागेको थियो, केटाहरूलाई व्यङ्ग्य गर्दै । अनि सरर लेखेँ तर कसले पो लेखिरहन्थ्यो खिस्रिमिस्री कुरा त्यो पनि स्टाटसमा ? आफ्नै मनमस्तिष्कमा लेखेर छोडिदिएँ । थाहा छैन के भएको थियो मलाई त्यो दिन ? सधैँ कमेन्ट गर्न डराउने मान्छे उट्पट्याङ् कमेन्ट गर्न मन लाग्यो ।
एउटी केटी थिई, मसँग कहिले मुटु नै चिमोटिने भावनात्मक कुरा गर्थी त कहिले खुब जिस्किएर च्याट गर्थी फेसबुकमा । एक महिना अगाडि त फेसबुकमै बिहे भएर सुहागरात पनि मनाइसकेको थियो हामीले । तर आजकल स्टिकरको सहायताबाट किस मात्र ।
घर पर्वत भन्थी, अनि मान्छे पनि राम्रै थियो । तर मलाई उसको एउटा बानी साह्रै मन पर्दैनथ्यो । फेसबुकमा फोटो हाल्यो कि उसको फोटोमा छन्द मिलाउँदै कविताको रूपमा कमेन्ट गर्नुपर्थ्यो । बढी गुणगान गाउँदा जे पायो त्यहीँ भन्थी तर नराम्रो भन्दा उसको चित्त दुख्छ भन्ने ठूलो डर थियो ।
हप्ता दिनअघि; “विकास, मलाई मेरो आमाबाबुहरूले एरेन्ज म्यारिज गर्दिन लाउनुभएको छ, यूके लाहुरेसँग तर मलाई अहिले बिहे गर्ने मूड छैन । प्लिज सम्झाइदेऊ न मेरो आमाबाबुलाई…” भनेर आफ्नो आमाबाबुको नम्बर दिएकी थिई तर कुन साइनोले बोल्न सक्थें र म ? कहिल्यै नदेखेको अझ कुनै नाता नभएको उसको बाबाआमासँग । अनि “फोन लागेन” भनेर झुलाइरहेको थिएँ ।
“कस्तो छ केटो ?” भनेर सोध्दा भन्थी— “जस्तो सुकै होस् तर मलाई उसँग बिहे गर्नु छैन ।”
मैले जिस्काउँदै भन्थेँ— “अनि कस्तोसँग बिहे गर्छ्यौ त ?” उसले जवाफ दिन्थी— “तिमीजस्तै फटाहसित ।”
मैले रिप्लाई दिन्थेँ— “भन्छन्, संसारमा एउटै अनुहार भएको चार–पाँच जना हुन्छन् रे । त्यत्रो मान्छेहरूको बिचमा म जस्तो भेट्टाउन तिमीलाई मुस्किल पर्ला नि त ।”
उसले भन्थी— “ओहो ! मेरो निम्ति यत्रो चिन्ता… बेचारा ! ह्या छोड, तिमी हुँदाहुँदै म अन्त खोज्दिनँ ।”
मैले भन्थेँ— “हो र भन्या ? अनि म हिँडेर आउँछौ कि गुड्डेर ?” उसले भन्थी— “ए, उल्लू ! तिमी कि म हो आउनुपर्ने ? हिम्मत छ भने गुड्डेरै आउनु, नौमती बाजा र जन्तीसमेत लिएर ।”
म उसको भावनाको सागरबाट बाहिर निस्किन भन्थेँ— “इम्पोसिबल !”
उसले भन्थी— “किन ?”
मैले भन्थेँ— “म पर्वतमा गएकै छैन, फेरि पर्वत जान्छु भन्दा पाल्पा पुग्यो भने ?”
उसले भन्थी— “पाल्पाबाट फेरि उकाली लाग्ने नि ।”
मैले जिस्काउँदै भन्थेँ— “उकाली लाग्दालाग्दै तिमीभन्दा सेक्सी केटी भेट्टाएँ भने नि ?”
उसले भन्थी “कस्तो फन्नी कुरा गर्छ्यौ बाई । त्यति जाबो कुरा पनि मैले भन्नुपर्छ ? ‘नमस्ते दिदी ! मेरो पर्वतको केटीसँग बिहे हुन लागिरहेको छ, मैले हजुरलाई दिदी भन्छु, हजुर मेरो दिदी बनिदिनु ल । तिहारमा यो भाइलाई नबिर्सिनु नि अनि यो मेरो बिहेको निम्तो…' भनेर सुपारी दिनेँ ।”
म मूर्छा परेर हाँस्थेँ, सायद ऊ पनि पर्वतमा यसरी नै हाँसिरहेकी हुँदी हो ।
मैले भन्थेँ— “तर म त्यसो भन्दिनँ ।”
उसले भन्थी— “अनि के भन्छ्यौ त ?”
मैले भन्थेँ— “आई लभ यु बेबी, विल यु म्यारी विथ मी भनेर ओठमा किस गर्थें नि ।”
उसले भनी— “तिमी फटाह भन्ने त थाहा थियो, यति साह्रो फटाह भन्ने थाहा थिएन ।”
मैले भन्थेँ— “अनि यो फटाहले त्यो केटीलाई बिहे गरेर ल्याएर तिमीलाई बिहेको निम्तो दियो भने आउँथ्यौ कि नाइँ ?”
उसले भनी— “तिमीले निम्तो नदिए पनि आउँथेँ अनि तिमीहरू दुवैलाई भुत्ल्याइदिन्थेँ ।”
मैले भन्थेँ— “हैट, कडा !” उसले जवाफ फर्काउँथी— “तिमीले सोचेभन्दा बढी… ।”
म नै त्यस्तो हुँ या मेरो कामको व्यस्तता त्यतिसम्मको ठट्यौलो च्याटपछि एक महिना फेसबुक खोल्ने फुर्सद मिलेन । मैले त जिस्किएको भन्ठानेँ तर बिचरीले साँचो बोलेकी रहेछ । फेसबुकमा भएको धेरै म्यासेज उसैको रहेछ । मलाई बिजुलीले झट्का लागेझैँ भयो । अस्ति भर्खर उसले साँच्चिकै बिहे गरेकी रहिछ । बिहेको फोटोसँग गजलका अनेकौँ शेरहरू लेखेर स्टाटसमा “फिलिङ पेन” भनेर अपडेट गरेको रहेछ ।
बिचरी बिहेपछि पनि फोटो ट्याग गर्न नभूलेकी । धेरैले शुभकामनाका शब्दहरूले फोटोमा कमेन्ट गरिरहेका थिए । मैले पनि उसको फोटोमा कमेन्टको निम्ति अन्तिम छन्द सोचिरहेको थिएँ तर अब त्यो छन्दको साँच्चिकै मूल्य रहेन । जुन कुराको मूल्य नै छैन, त्यो कुराको पछि किन लागुँ म ?
खै कुन मुडमा रिसले हो कि आवेशले, ईर्ष्याले हो कि जलनले हो कुन्नि । म यति बदमास बनेको रहेछु, उसको फोटोमा— “पहिल्यै साइज नापेर बिहे गर्नु पर्दैनथ्यो, अब तिमीसँग एउटै अप्सन छ, पेनकिलर खाऊ, दस बाह्र दिनपछि सब ठीक हुन्छ ।”
एक मिनेटभित्रै फेसबुकमा दस बाह्रवटा म्यासेज जम्मा भयो । यसो खोलेर हेरेको उसको साथी र उसले मलाई नमिठो शब्दहरू प्रयोग गर्दै गाली गरेको रहेछ ।
मैले ‘सरी ल, जिस्किएको मात्र’ लेखेर च्याट रिप्लाई गरेँ ।
सधैँ जिस्किएर बोलेपछि ‘सरी’ भन्दा ‘इट्स ओके’ भन्थी तर आज भनिनँ । पछि अनलाइन पनि देखिएन, कारण उनले मलाई मेसेन्जरमा ब्लक गरिसकेकी रहिछ ।
ओहो ! म यतिसम्म फटाह भएछु कि आफैँले सुइँको पाइनँ । तर स्वार्थी मन आफ्नो पापबाट उम्किन खोज्दै भन्दै थियो— ‘गल्ती उसैको थियो । मलाई उटपट्याङ् बोल्न सिकाउने उसैले त हो । सर्पलाई दूध खुवाएर पाल्यो, आज आफैँलाई टोक्यो ।’
म आफैँ भक्कानिएँ । मलाई सारा संसार उजाड लाग्न थाल्यो । मैले जीवनमा गर्नै नहुने यति ठूलो पाप गरेँ । जुन पापको प्रायश्चित सायद मृत्युदण्डले पनि पुग्दैन । दोहोर्याइतेहेर्याइ रिफ्रेस गर्दै उसको फोटो, उसको गजलको शेरहरू, कविता, स्टाटस, अनि म आफैँले छन्द मिलाउँदै लेखेको कमेन्ट र विगतका दिनमा च्याटमा गरिएका कुराहरूलाई नियाल्न खोजेँ तर जति प्रयास गरेपनि तिनको निशाना देखिएन । देखियो त केवल ल्यापटपको किबोर्डमाथि मेरो आँसुका दाना र घाँटी र मुखबाट निस्किएका घुक्क–घुक्क करुणाका भावहरू ।
अन्तिममा लेखेको च्याटको लामो अंश याद छ मलाई, लेखेकी थिई— “पत्थरको मुटु भएको मान्छे, म तिमीलाई कहिले पनि माफ गर्दिनँ विकास । पृथ्वी गोलो छ, विधाताले कुनै दिन तिमीलाई मेरो ठाउँमा ल्याएर उभ्याएपछि तिमी रुन्छौ, एकदिन अवश्य रुन्छौ जसरी आज म रोइरहेको छु । आज तिमीले जसरी मेरो भावनाको शब्दहरूलाई हाँसोमा उडाएको छौ र मेरो आँसुलाई मूल्यहीन बनाएका छौ, त्यसको मूल्य कति हुन्छ, एकदिन तिमी आफैँ बुझ्नेछौ । तिमी घुँडा टेकेर मसँग माफी माग्न खोज्नेछौ तर म तिमीबाट सदाका लागि टाढा भइसकेकी हुनेछु, अलविदा निष्ठुरी ! म बिहे गर्दैछु तर एउटै चाहना छ मेरो । तिमी मसँग भर्खर फेसबुकमा साथी बन्दा कति सोझो थियौ अनि मेरो सङ्गतमा लागेपछि कति बदमास बन्यौ है, मैले कस्तो फटाह बनाइदिएँ है । म सरी भन्न चाहन्छु तिमीलाई भेटेर तर अब यो चाहेर पनि सम्भव छैन । खैर, के छ र आखिर जीवनको रीत नै यस्तै छ— माया एउटासँग बिहे अर्कोसँग, यस्तै रै'छ भाग्य लेख्ने नियम देउतासँग ।”
रिस साह्रै उठेर आयो मलाई आफैँसँग । फटाह मनले भन्यो— ‘त्यो केटी रिसाएर मलाई के बाल ? मेरो लागि त माया नरिसाए पुग्छ ।’ अनौठो सेल्फिस म्यानर देखिन थाल्यो आज मेरो । अनि फेरि फटाह मनलाई राम्रो मनले भन्यो— “आखिर किन त्यस्तो गरिस् विकास ? उसले तेरो के बिगारेको थिई र आज यस्तो ब्ल्याकमेलिङ गरिरहेको छस् ? यो कुरा भर्खर विवाहित आफ्नो श्रीमान्ले देखे के हविगत होला उनको, त्यो सोँच त । तेरो खोपडीमा के भरिएको छ ? चिन्नु न जान्नुको मान्छेसँग विगत दुई महिनादेखि च्याट गरिरहेकी थिई, आफ्नो कस्ताकस्ता प्राइभेट कुराहरू सेयर गरेकी थिई, आखिर किन ? मभन्दा कयौँ गुणा सुन्दर अनि बुद्धिमान थिएनन् होला र उनको फेसबुकका अरू साथीहरू ?”
मन एकाएक अमिलिएर आयो । मलाई आफैँमाथि पहाड खसेझैँ लाग्यो, कालो मनलाई तातो आँसुले पखाल्यो अनि अबदेखि यस्तो गल्ती कहिल्यै नदोहोर्याउने प्रण गरेँ अनि मनमनै उसँग माफी माग्दै आँखाको आँसु पुछेँ ।
माया अनलाइन आइसकेकी थिई । मैले ‘हाई’ गरेँ, समय लगाएर भए पनि उसले रिप्लाई गरी— ‘हेल्लो, खाना खायौ ? के गर्दै हो ?’
मैले भनेँ— “उम्म्, खाएँ, अनि तिमीसँग च्याटिङ गर्दै नि । कतिको पढ्दै छ्यौ ?”
उनले भनिन्— “कति पढेको छु भनेर तिमीलाई नै थाहा होला नि, अनि आजको परीक्षा कस्तो भयो ?”
मैले भनेँ— “झुर भयो यार ! अनि के गर्दै छ्यौ ? आज प्रपोज डे हो रे, तिमीले कसैलाई प्रपोज गर्यौ ?”
उनले भनिन्— “नाइँ ।”
मैले भनेँ— “ए हो ? अनि तिमीलाई कसैले गर्यो कि नाइँ ?”
उनले भनिन्— “नाइँ गरिनँ, अनि तिमीलाई कसैले गर्यो कि नाइँ ?”
मैले भनेँ— “अहँ छैन । अब चाहिँ विचार गर्नुपर्ला जस्तो छ ।”
उनले भनिन्— “कसलाई नि ?”
मैले भनेँ— “तिम्रो कुरा गर्दै छु म ।”
उनले भनिन्— “हो र भन्या ?”
हाम्रो कुरा यस्तो फर्मल तरिकाले गइरहेको थियो मानौँ हामी साथी नभएर बाटोमा भेटिएको यात्री हौँ । म उसलाई आफूले गरेको गल्तीहरूको बेलिबिस्तार लगाएर उसैको काखमा पुरै समाहित भएर रुन चाहन्थें । मैले जति नै गल्ती गरे पनि ती पर्वतकी केटीझैँ माफी गरिदिओस् अनि मलाई आफ्नो प्रेमको महासागरमा डुबुल्की मार्न दिओस्, म त्यो चाहन्थें । चाहना थियो माया यति फर्मल कुरा गरेर तर्किन खोज्ने माया नभएर आफ्नो सारा तीतामीठा घटनाको बेलिबिस्तार लगाउने उहीँ पर्वतकी साथी होस् अनि मलाई आफ्नो प्रेममा भ्यालेन्टाइन यानिकी सहिद बन्ने अवसर दिओस् तर मेरो इच्छा विपरीत भइरहेको थियो फेसबुकको वार्तालापहरू ।
मैले उसलाई आफ्नो वशमा पार्ने जमर्को गर्दै भनेँ— “उम्म् भन्या, अनि तिम्रो ब्वाइफ्रेन्ड छ कि छैन नि ?”
म उसको च्याटसँगै मीठामीठा प्रेमिल बात र आत्मीयता मिश्रित भावनाहरू चाहन्थें तर अफसोच, उसले आफ्नो उत्तरलाई निकै संक्षिप्त र सरल बनाउँदै भनी— “छ, तर किन ?”
कस्तो डाइरेक्ट भनेकी । एउटा मर्यादा र सीमा हुन्छ नि जुनसुकै कुराको । जे होस्, जसरी हुन्छ मैले उसँग कुरा लम्ब्याउनु थियो । मैले भनेँ— “को हो त नि त्यो भाग्यमानी केटा मान्छे भन न त ।”
मनमा एउटा ठूलो आश थियो । उसले त्यो मान्छे— “तिमी जस्तै फटाह केटा मान्छे” हो भनोस् । मैले ‘म जस्तै केटा मान्छे यो संसारमा पाउन मुस्किल छ’ भन्ने अवसर पाओस् अनि उसले हार खाएर ‘भइगो, तिमी हुँदाहुँदै तिमी जस्तो फटाह मान्छे खोज्नको निम्ति भौतारिन्न’ भनोस् । म उसको प्रेमको महासागरमा पौडी खेल्न पाऊँ, उसँग प्रेमका मीठामीठा गीतहरू गाउँदै जिन्दगीका उकाली–ओराली, भन्ज्याङ–चौतारी सँगै गर्न पाऊँ । तर मैले सोचेजस्तो जवाफ आएन ।
उनले भनिन्— “केटा मान्छे हा हा हा…” ।
मलाई रिस साह्रै उठेर आएको थियो । भन्न मन लागेको थियो “कस्तो नक्खरमाउली केटी हो । झन् यति आत्मीय ठानेर भावनात्मक कुरा गर्न लागिरहेको छु, सबै कुरा हाँसोमा उडाउने ।” तर यसो भनिनँ मैले, कारण म झुक्नु जरुरी छ । म हात्ती बनेर होइन, मुसा बनेर उसको दिलभित्र घुस्नु थियो । जब उसको दिलभित्र घुस्ने कुनै द्वार भेटिएन तब म निराश भइसकेको थिएँ । आखिरमा कुनै शब्द नै नपाएर मैले भनेँ— “तिमीलाई पनि जोकिङ गर्न आउँदो रै'छ है ।”
उनले भनिन्— “ल किन नआउनु नि भन्या ।”
मैले मुखै फोरेर भनेँ— “अलि सिरियस कुरा गर न, आज त सिरियस कुरा गर्ने दिन हो रे क्या ।”
उनले भनिन्— “ल ल, म सिरियस छैन अनि मेरो ब्वाइफ्रेन्ड पनि… ।”
मैले मन दुखेसो बनाउँदै भनेँ— “कस्तो निर्मोही हो यार, अनि म को त ?”
उनले भनिन्— “ए… सरी ल… ।”
मलाई साह्रै नमिठो भइरहेको थियो । यस्तो लाग्थ्यो, म कुनै फुटपाथ व्यापारी हुँ । मैले आफ्नो सामान बिक्रीको निम्ति सामानको मौखिक बेलिबिस्तार गर्न नपाउँदै ग्राहकहरूले नाक खुम्च्याउँदै परैबाट अस्वीकार गर्दै, ‘भागौँ यता नआऊ’ भनिरहेको छ । लाग्थ्यो, मेरो मिसन भ्यालेन्टाइन यहीँ इतिश्री गराऊँ तर यति लामो यात्रा गरिसकियो । अब फेरि फर्किनलाई त्यति नै यात्रा गर्नुपर्ने हुन्छ । त्यसैले म अघि बढ्न जरुरी छ । मैले आफ्नो प्रेमको परीक्षा लिनु छ, चाहे म असफल नै किन नहोऊँ । तर कसरी भन्ने ‘म तिमीलाई मन पराउँछु’ भनेर ? आफैँसँग लाज लाग्न थाल्यो मलाई । आखिर लाज पचाएरै भए पनि बच्चाहरूले झैँ भनेँ— “त्यसो भए म तिमीलाई प्रपोज गर्छु ल ।”
उसले भनिन्— “ए… हा हा हा हुन्छ तर आजको लागि मात्र ।”
मलाई झन् झन् काउकुती महसुस भयो । लाग्थ्यो, ल्यापटप सटडाउन गरेर सिरक कुम्लुङ्ग ओढेर सुतौँ अनि यो जाबो लभ–सवको चक्करमा परेर बेइज्जत सहेर नबसौँ । तर काम नथाल्नु थालिसक्यो । बुट्टा भर्न नजानेर कुनै हस्तकलाको सामग्री त्यतिकै छोड्यो भने के देख्नेले मलाई दक्ष मान्छन् त ? अहँ पक्कै मान्दैनन् । बरु मेरो आलोचना गर्न सुरु गर्लान् । आलोचना त सहनै थियो बरु त्यो काम पूरा गरे कमसेकम अलिकति ज्ञान त बटुलिन्छ । के थाहा, आलोचकले पनि त पथप्रदर्शन गर्न सक्छन् । यस्तै सोचेर फेरि कुरा अगाडि बढाउँदै भनेँ— “लौ… गरेपछि सधैँको लागि गर्ने नि । आखिर तिम्रो पनि कोही रहेनछ, मेरो पनि कोही छैन । ‘कमअन तिमी रिजेक्ट पनि गर्न सक्छौ ।”
उनले भनिन्— “तर सरी ल ।”
मैले भनेँ— “मैले प्रपोज गरेकै छैन, पहिल्यै रिजेक्ट ? फस्टमै कस्तो झुर हो यार मेरो लभ स्टोरी, बोर लागेर आउने ।”
उनले भनिन्— “ह्या… त्यस्तो होइन क्या, तिमी राम्रो मान्छे, मभन्दा पनि राम्रो पाउँछ्यौ भनेर रिजेक्ट गरेको नि ।”
मलाई रिस साह्रै उठेर आएको थियो । मुखै फोरेर भन्न मन लागेको थियो— ‘खुरुक्क भने त भैहाल्यो नि, तँ जस्तो त मैले जति पनि पाउँछु भनेर कुरा घुमाउँदै किन भन्नुपर्यो’ तर भनिनँ, कारण डर लागेथ्यो मनमा कतै उनले मलाई नराम्रो सोच्ने त होइन भनेर ।
मैले प्रसङ्ग बढाउँदै भनेँ— “मान्छेले सुन्दरतासँग प्रेम गर्ने हो र ?”
उनले भनिन्— “ह्या कस्तो… ।”
मैले कुरा थप्दै भनेँ— “कि डर लागेको मसँग ?”
उसले प्रश्नको माथि प्रश्न गरेर भनिन्— “किन लाग्ने र ?”
मैले सिरियस हुँदै भनेँ— “नडराएको भए किन खुलेर नबोलेको त ? यदि तिमी माइन्ड गर्दिनौ भने एउटा लेटर लेखौँ, तिम्रो नाउँमा ?” उनले भनिन्— “ल ल हुन्छ, लेख न ।”
लभ लेटर लेख्छु त भनिहालेँ तर कसरी ? त्यो कला मसँग भएको भए विगत दस वर्षदेखि नै गर्लफ्रेन्ड बनाउँदै हिँड्थेँ होला सायद । हत्तेरिका, कस्तो आफूले थापेको पासोमा आफैँ परियो । जुन पासोबाट मलाई निकाल्न न कोही आउँछ न आफैँ निस्किन सक्छु । हे भगवान, म के गरूँ । मान्छे हेर्दा यस्तो सोझी छे तर भित्र यति कडा । यति कडा छे भन्ने थाहा पाए भगवान कसम, म उसको नाममा यति भ्रमपूर्ण सपना बुन्ने नै थिइनँ । भगवानसँग प्रार्थना गर्न लागेँ— “हे भगवान, यो केटी छिटै अफलाइन भइदियोस् ।” तर साला ढुङ्गा न हो, त्यसले मेरो प्रार्थना सुनिनँ । एउटा मनले भन्यो— "काम बिगार्ने बेलामा भगवानलाई नसोधी बिगार्ने, अहिले भगवानलाई दोष दिने ?"
धर्मसङ्कटमा परेँ म । अब भोलि कलेजमा उसको सामु कसरी मुख देखाऊँ मैले ? आखिर नहुनु आत्मग्लानी भइसकेको भनेर प्रेमपत्र लेख्ने निचोडमा आएँ म ।
जुन काम मबाट अहिलेसम्म भएकै थिएन, त्यो काम; अझ भनौँ जुन काम मबाट सम्भव नै छैन, त्यो कामको थालनी गर्न आँटेँ मैले । उता प्लस टु पढ्दाको साथी अघि मेरो समुद्र जस्तो शान्त मनमा छाल र ज्वारभाटा छोडेर मरे–बाँचेको पत्तै नपाई गायब भइरहेको थियो । उसलाई लभ लेटर लेख्न सिकाउन अनुनय–विनय गर्दै दस–बाह्र म्यासेज पठाएँ, फोन गरेँ तर म्यासेजको रिप्लाई आएन, फोन पनि उठेन । अन्तिममा उसको आमाले फोन उठाउनुभयो । उसको आमाको मुखबाट थाहा पाइयो कि ऊ दुई घण्टा पहिले नै घरबाट निस्किएको थियो ।
मैले अड्कल गरेँ, सायद ऊ गर्लफ्रेन्डको पूजा गर्न गयो । पक्कै दुईचार घण्टापछि फर्किन्छ अनि पहिलो कल मलाई गर्छ जरूर अनि भन्छ— “पानी फेरेर आइयो ब्रो ! क्या माल थियो यार । तिमी त मिस्टर भर्जिन न पऱ्यौ, के थाहा जवानीको स्वाद । बाहुनले कहिल्यै च्याउ खानु न भ्याउ पाउनु । कि आन्टीसान्टी भए पनि मिलाइदिऊँ ?”
मलाई साथीसँग जीवनमा पहिलो पटक रिस उठ्यो । नजिक हुँदो हो त बाघले खसी झम्टिएझैँ झम्टिएर पछारिदिन्थेँ तर हजारौँ माइल टाढा थियो । जुन मेरो वशको कुरा थिएन ।
आखिर जे होस्, मेरो प्रेम हो, मेरो चाहना हो अनि मेरो मनको कुरा पनि । मेरो यो बेहाल परिस्थिति स्वयं भगवानलाई त थाहा छैन भने ऊ त केवल आम मनुष्य हो, कसरी बुझ्न सक्थ्यो र ? यति भनेर मनलाई शान्त पारेँ अनि लभ लेटर लेख्न सुरु गरेँ । पूर्ण रूपमा भावविभोर भइसकेको थिएँ म । लाग्यो, उनले मलाई निराश गर्ने छैनन्, मेरो मीठो अनुरोध हाँसी–हाँसी स्वीकार गर्छिन् अनि मलाई आफ्नो प्रेमको महासागरमा डुबुल्की मार्न दिन्छिन् । तर भविष्यको कुरा तिनै सृष्टिकर्ता र ज्योतिषलाई थाहा होस्, मलाई कहाँबाट मिलोस् त्यो दिव्य ज्ञान ।
प्रेम पत्र
हृदयस्पर्शी छुच्ची !
मायाको सौगातस्वरूप कयौँ दिनदेखि मनभित्र गुम्सिएर रहेको प्रश्नहरूको गाँठो फुकाउन जरुरी ठानेँ र यस्तो चेष्टा गर्दैछु, प्लिज नेगेटिभ नसोचिदेऊ ल ।
मेरो मन किन यसरी मूर्ख बनिरहेको छ ? जीवनमा पहिलोचोटि तिम्रो नाउँमा प्रेमपत्र कोर्दैछु मात्र तिम्रो न्यानो साथको र सहयात्राको झिनो आशमा । सायद, तिम्रो मायामा म नजानिँदो तरिकाले फस्दैछु र अब मलाई साहारा दिएर विज्ञ बनाउने मात्र तिमी छ्यौ यो सिङ्गो संसारमा । के मेरो समीपमा आएर मेरो निश्चल प्रेम स्वीकार्छ्यौ तिमी ?
भन्थे भन्नेले, ‘माया बस्न मात्र एक नजर नै काफी छ, यो संसार माया नै मायामा अडिएको छ’ तर म त्यसको प्रतिकार गर्थें, ‘वाहियात’ ठान्थें । सोच्थेँ, यो त सब भ्रम हो । माया, प्रेम, साथ, सहयात्रा, भावना अनि संवेदना केहीमा विश्वास थिएन मेरो । अरूले गर्ने प्रेमिल र भावनात्मक कुरामा कहिल्यै विश्वासै लाग्दैनथ्यो तर आज तिम्रो प्रेमले मेरो आँखाको पट्टी खोल्दियो अनि यो प्रमाणित भयो कि म गलत रहेछु । तिम्रा ती नसालु नयन अनि निश्चल भावनाको सामु म पराजित अनि झुक्न पुगेँ । तिम्रो एकै नजरले मैले आफूलाई गुमाउन थालेछु ।
म नजानिँदो पाराले तिमीतिर तानिएँ । तर तिमी… ! खैर, तिमी त यो मेरो प्रेमबारे अनभिज्ञ छ्यौ । अचम्म लाग्छ, किन मेरा यी नयन खाली तिमीलाई नै खोजिरहन्छन् ?, किन मेरा कानलाई तिम्रै आवाज सुनिरहन मन लाग्छ ? अनि किन मेरा तन, मन तिम्रै स्पर्श चाहिरहन्छ ? तर जब तिम्रो सामीप्यमा पुग्छु, किन अनायसै झुक्छन् मेरो शिरहरू ?, थरथरी काँपेर शिथिल हुन्छन् मेरा शरीरहरू । के तिमीलाई मेरो यो अवस्थाको आभास हुँदैन ? कि तिमी बेवास्ता गरिरहेकी छ्यौ जानीजानी ?
म तिम्रो नशालु आँखाको महासागरमा डुब्न चाहन्छु, हराउन चाहन्छु तिम्रो प्रेममा, अनि भुल्न चाहन्छु आफूलाई अनि सारा दुनियाँलाई पूर्ण रूपमा समाहित भएर, बस पूर्ण रूपमा समाहित भएर केवल तिमीसँग ।
कलेजको नौलो कोलाहलमय वातावरणमा कयौँपटक तिमीलाई चोरीचोरी नियाल्ने गर्थें, जब तिमीसँग आँखा जुध्थ्यो, मेरो सातोपुत्लो जान्थ्यो । जब तिमी मुस्कुराउथ्यौ, तिमीसँगको सामीप्यताको कल्पनामा आफ्नो भविष्यको कल्पना गर्थें ।
जब तिमी कलेजमा नयाँ क्लासमेट बनेर आयौ, तब मनमनै प्रण गर्थें, ‘यो सुन्दरी युवती, यो सुकोमल युवती जसले मेरो मनलाई पहिलो नजरमै घायल बनाउन सकेकी छे, प्रेम दिवसमा प्रस्ताव गरेरै छोड्छु । चाहे मलाई ‘आवारा, बदमास’ भनेर दुनियाँको सामु झापड नै किन नहानोस् ।’
ती नीलो सागर सिंगै बोक्ने तिम्रो नयन, त्यो हँसिलो र प्रज्वलित मुखमण्डल अनि मधुर मुस्कान देख्दा लाग्थ्यो, तिमी मानव नभएर साक्षात् ईश्वरको प्रतिबिम्व हौ । तिम्रो निकटता कल्पिँदा संसारका सबै सुख र खुसीहरू मेरा पाउमा झुकिरहेका छन् झैँ लाग्थ्यो ।
आखिर के छ खास तिम्रो मुस्कानमा, जसले हरक्षण मलाई पागल अनि एकोहोरो बनाउँदै लगिरहेको छ तर यो पागलपन… उफ् ! कस्तो आनन्दको आभास । तिमीलाई एउटा कुरा भनूँ ? कसम, मेरा आँखाहरू तिमीलाई नै खोजिरहन्छन् हरपल, हरक्षण । तिमी हिँड्ने बाटोमा मेरा नजर बिछ्याएर बसिरहन्छु म, केवल तिमीलाई लुकेरै नियाल्न । मैले लिने हरेक श्वासमा तिम्रो प्रेमको मीठो वासनाको अनुभव गर्छु । मेरो मुटुको हर धड्कन तिम्रै नाममा धड्किरहेका हुन्छन् । यी ओठ, केवल तिम्रो नाम पुकारिरहेका हुन्छन् ।
के तिमीले सुनेकी छ्यौ मेरो दिलको आवाज ? मेरो मनमा प्रवाहित तरङ्ग तिम्रो मनसम्म आइपुगेका छन् ? तर जे होस्, म यो सानो पत्र तिम्रो नाममा कोर्दैछु, एउटा झिनो आशमा कि तिमीले एकदिन मेरो भावना बुझ्नेछ्यौ, मेरो मनको चाहनालाई चिहान बन्न दिनेछैनौ । तर, यो त मात्र मेरो मनको चाहना न हो, जुन पूरा नहुन पनि सक्छ । तिमी विश्वास गर या नगर, मेरो माया सागर जस्तो निर्मल अनि पवित्र छ, छहारी जस्तो शीतल छ, वसन्तको सौन्दर्य जस्तो मुलायम छ, गोधूलि साँझ जस्तो शान्त छ अनि सुधा जस्तै अमर छ । तिमीले स्वीकार्यौ भने संसारको सबैभन्दा धेरै र ठूलो खुसी मिल्नेछ मलाई । तिम्रो न्यानो काखमा असीम माया पोखिदिनेछु छताछुल्ल हुने गरी, अनि हराउनेछु तिमीभित्र ।
अस्वीकारै गरे पनि म दुःखी हुने छैन । मलाई थाहा छ, तिमीलाई निस्वार्थ प्रेम गरेको छु मैले । मेरा हरेक श्वासका झोक्का तिमीप्रति समर्पित छन् । अनि अत्यन्तै प्रगाढ र गाढा । म मेरो अन्धो प्रेमलाई एकोहोरो भए पनि कहिल्यै मर्न दिने छैन, मेरा हरेक अवयवहरूमा सञ्चित गरेर राख्नेछु अनि जिउने प्रयास गर्नेछु तिम्रै प्रेममा । यदि मरिहालेँ भने पनि जुनकिरीझैँ तिमीलाई उज्यालो दिइरहने छु । मेरो मायामा स्वार्थ नै छैन अनि मैले तिमीलाई जबर्जस्ती पाउने चेष्टा गरेको पनि छैन । मेरा लागि प्रेम आत्मीय बन्धन हो जहाँ ‘हर्ट टु हर्ट कनेक्सन’ हुन्छ, यानिकी दुई मुटुको मिलन हुन्छ । जहाँ मनसँग मनको गहिराइ नापिन्छ र यो अटुट रहन्छ । के तिमी मेरो यो मीठो अनुरोध स्वीकार गर्छ्यौ ? तिम्रो मायामा रम्ने हक दिन्छ्यौ मलाई ?
म तिम्रो जवाफ पर्खिरहनेछु, कालान्तरसम्म अनि यही निस्वार्थ प्रेम गरिरहनेछु तर एउटा कुरा यदि तिमी कसैमा समर्पित छ्यौ भने ‘आइ एम सरी’, म त्यो प्रेम गर्न सक्दिनँ किनकि म अर्काको मायाको महल भत्काएर आफ्नो संसार जमाउन चाहन्नँ । एउटा गुलाफ दिएर बदलामा कसैको मन पाइने भए संसारका अधिकांश बगैँचा बाँझा हुनेथिए होलान्, त्यसैले मैले त केवल दिँदैछु एउटा प्रेमपत्रको उपहार ता कि फूल पनि फुल्न पाओस्, तिम्रो मनमा म पनि बस्न सकूँ । मुखमा रामराम गरी पेटमा छुरा हान्दिनँ म । माया नाप्ने यन्त्र भए देखाइदिन्थें नापेर, कोहीकोहीलेझैँ बाह्र सत्ताइस कुरा जान्दिनँ म । अहिलेलाई बिदा ।
उही तिमीलाई कालान्तर माया गर्ने पागल प्रेमी
विकास गुरुङ ‘उदासी’
लेख्दै जाँदा आफैँ लामो भएछ पत्र । अनि एकचोटि आफैँले पढेँ । खै के हो के, शब्द वा भाषा नमिलेको भान भयो मलाई । आफैँसँग लाज महसुस भयो र सबै शब्दलाई चिठी बनाएर नपठाई एकै क्लिकमा डिलिट गर्न मन लाग्यो । तर आफैँलाई सम्हालेँ । मेरो क्षमता जति थियो त्यो सबै प्रयोग गरेर लेखेको, डिलिट गर्न थियो त किन लेख्नुपर्थ्यो त्यत्रो टाइम लगाएर ? जे सुकै परोस् भनेर आँखा चिम्लिएर पठाइदिएँ, ‘जो होगा देखा जाएगा’ भनेर ।
फेसबुकबाट चिठी त पठाएँ तर जवाफ आउने लक्षण देखिएन बरु माया अफलाइन भई । मन कताकता आफैँ भित्रभित्र कुँडिन लाग्यो । मलाई यो सारा संसार शून्य लाग्न थाल्यो । मेरो मुटु बिनाकारण आफैँ चिमोटिरहेको थियो र आँखा त्यसैत्यसै रसाइरहेको थियो । दस मिनेटसम्म माया अनलाइन देखिएन । म दस पटक मनभित्र दन्किरहेको आगोको मुस्लोमा परेर छट्पटाउँदै मरिरहेको थिएँ । लाग्थ्यो, पलपल मर्नुभन्दा त बरु एकैचोटि मरिदिए कति सजिलो हुँदो हो । साँच्चै, मलाई अब मेरो बाँकी जीवन व्यर्थ लाग्न थाल्यो । मरूँ भने पनि जाबो एउटा केटीको लागि मर्यो भनेर दुनियाँले मेरो लासमाथि थुक्ने छ । अनि घिटीघिटी बाँचौँ त म अब उसको सामु कसरी मुख देखाऊँ । भगवानले यो फटाहको छट्पटी देखेर दया लागेको हुँदो हो, माया फेरि टुप्लुक्क अनलाइनमा देखा परी ।
साँच्चै, भर्खर चिठी लेखिरहँदा त उसको प्रेमको चाहना मात्र थियो, मानौँ म उसको सुन्दरतासँग आकर्षित भएको थिएँ तर अब म उसलाई साँच्चिकै प्रेम गर्छु । उसलाई नपाए म कसैलाई प्रेम गर्दिनँ, मनले यस्तैयस्तै अठोट गर्न लाग्यो । म उसको जवाफको प्रतीक्षामा थिएँ । तर उसको जवाफ आउने लक्षण देखिएन ।
मैले च्याटमा आफ्नो मनको कुरा भन्दै गएँ— “हुन्छ कि हुँदैन, अब त मेरो लाचारीपनलाई बुझ्ने कोसिस गर प्लिज माया । म अझै तिम्रो जवाफको प्रतीक्षामा छु, कि ‘हुन्छ’ भन, हुन्न भने ‘नाइँ’ भन ।”
बल्ल–बल्ल एउटा म्यासेज आयो तर जब म्यासेज हत्तपत्त खोलेँ, तब थाहा भयो त्यो म्यासेज मायाको नभएर अरू कुनै अपरिचितको थियो । मैले त्यो म्यासेज गर्ने अपरिचित साथीलाई रिसाएको इमोजी पठाइदिएँ । ऊ छिनभरमै अफलाइन भयो अनि मेरो मन शीतल भयो ।
जति पर्खिए पनि जवाफ नआएपछि मेरो धैर्यताको बाँध फुट्यो अनि फेरि पहिलो म्यासेजमै थप कुराहरू भन्दै गएँ, “यदि मैले गल्ती गरेछु भने पहिलो गल्तीमा क्षमा गरिदेऊ । किनकी एक पटकको गल्ती त स्वयं भगवान्ले पनि माफ गरिदिन्छन् रे, तिमी निश्चय पनि त्यो भगवान्भन्दा माथिल्लो स्तरको छैन्यौ । सोचेँ, म जे चाहन्छु त्यो नपाउन सक्ला तर मलाई जे चाहिन्छ, त्यसमा सक्दो पहल गर्नुपर्छ अनि आज केटाकेटी अवस्थाकै खेल खेल्ने चाह जागेर आयो । उहीँ कुरा पटक–पटक सुन्नुपर्दा दिक्क लाग्ला तिमीलाई, तर म त सधैँ एउटै कुरा भनिरहन्छु— ‘म तिमीलाई प्रेम गर्छु माया, आई लभ यु भेरी मच !’, किन मेरो प्रस्तावलाई बेवास्ता गर्छ्यौ ? म तिम्रो जवाफको प्रतीक्षामा पूरा गलिसकेको छु, अब यो भन्दा बढी जल्नु उचित हुँदैन ।”
बल्लतल्ल म्यासेज आयो, उनले भनिन्— “तिम्रो चिठी त यस्तो लामो पनि ।”
मलाई भन्न मन लागेथ्यो, ‘तिम्रो साथमा हाँस्न पाएँ भने इतिहास पनि लेखिदिन्छु, तिमी भन मात्रै म तिम्रो लागि ज्यान दिन्छु, हो माया तिम्रो लागि र आफ्नो प्रेमको लागि म भ्यालेन्टाइन बन्न पनि तयार छु’ तर भनिनँ ।
लाग्यो, ‘चिठी त लामो’ भन्नेले यस्ता नेपाली फिल्मका झुर डाइलग के पढ्दी हो भनेर अनि लेखेर पठाएँ, “चिठी लामो भए पनि मेरो मनको कुरा थाहा पाइहाल्यौ, एक शब्दको उत्तर देऊ न त मलाई, ‘हुन्छ’ कि ‘हुँदैन’ ?”
उनले भनिन्— “यो हुँदैन । मैले तिमीलाई माया नै नगरी म कसरी ‘हुन्छ’ भनूँ त ?”
मलाई एक सय बीस भोल्टको करेन्ट लागे जस्तो भयो । कति आश थियो मेरो उनले “हुन्छ” भन्लिन् । अनि म पनि ‘तिमीलाई माया गर्छु’ भनोस् तर आशा जति सबै निराशामा परिणत भयो ।
मैले भनेँ— “वाह माया वाह ! तिमीले मेरो पागलपनको खुब फाइदा उठायौ । म तिमीलाई कसरी भनूँ कि म तिमीलाई यति धेरै प्रेम गर्छु भनेर । तिमी मलाई घृणा गर्छ्यौ भने केही छैन, बोल्दै नबोली हिँड्नभन्दा घृणा गरी थुक्ने गर मलाई । जुन सपना मैले आजसम्म मेरो आफ्नो आँखाले देखेको थिइनँ, त्यो तिम्रो सामीप्यताको कल्पनामा देख्न थालेको थिएँ तर तिमीलाई त्यसको प्रवाह हुँदैन भने त्यो मेरो वशको कुरा होइन, नकार्न वा घृणा गर्न तिमी स्वतन्त्र छ्यौ । तिमीलाई चिठीको लागि पनि सोध्नु मेरो तिमीसँग नजिकिने बहाना मात्र थियो । तिमीले यति मात्र भन, तिमी मलाई बुझ्न चाहन्छ्यौ कि चाहन्नौ ?”
उसले छोटो वाक्यमा भनिन्— “प्लिज सरी, यस्तो हुँदैन ।”
मलाई सम्पूर्ण धर्ती–आकाश फाटेझैँ भयो ।
मैले भनेँ— “कसम माया !, तिमीसँगै दिनदिनै जिस्किएर बोल्दाबोल्दै म तिमीलाई मन पराउन थालेछु, के तिमीलाई मप्रतिको त्यस्तो केही आभास हुँदैन ?” उनले भनिन्— “तर मलाई त त्यस्तो केही हुँदैन । मैले त तिमीलाई केवल एउटा असल साथी मात्र सम्झिएकी छु । मैले तिमीलाई कहिल्यै ‘मिस’ गरिनँ । यस्तो वाहियात कुरा तिम्रो मनबाट निकाल अनि पढाइमा लाग ।”
मलाई ‘हुन्छ, तिमी त्यस्तो चाहन्छ्यौ भने ठीकै छ । मैले तिमीलाई फोर्स गरेको होइन, जस्ट रिक्वेस्ट गरेको हुँ । सक्छ्यौ भने मलाई माफ गरिदेऊ ल ।’ यति भन्न पनि किन अनकन गर्यौ ? आखिर मलाई यत्रो बेर तड्पाएर तिमीलाई के स्वाद पर्यो’ भन्न मन लागेको थियो तर अब के अर्थ ? अनि मैले “लस्, मेरो उत्तर पाएँ, सायद म नै गल्ती रहेछु अनि मैले तिम्रो निम्ति साँचेको सपना सबै भ्रम रहेछ” भनेँ ।
उनले एकदम औपचारिक कुरा गर्दै भनिन्— “इट्स ओके, हुन्छ । ज्ञानी कुरा गर्यौ ।”
मैले भनेँ— “कति कमजोर रहेछ मेरो प्रेमको डोरी ! भर्खर झुन्डिएर यात्रा शुभारम्भ गर्नेबित्तिकै चुँडिन पुग्यो तर कसैसँग केही गुनासो छैन, त्यो पनि मेरो भाग्यकै खेल भनी चित्त बुझाउँला, तिमी चिन्ता नगर अबदेखि यस्तो गल्ती आइन्दा दोहोर्याउने छैन । मैले आफ्नो औकात बिर्सिएँ, मैले मित्रताको नाता भुलेर मात्र बनाउन पुगेँ एउटा पवित्र नाता प्रेमको, जुन मेरो एउटा सपना मात्र रहेछ तर सपनाबाट बिउँझँदाको विचित्र संसार त कति हो कति गुणा बेग्लै रहेछ ।”
उनले भनिन्— “कस्तो राम्रो लेख्दो रहेछ्यौ तिमीले त, मलाई त यस्तो लेख्नै आउँदैन । अनि भोलिको एक्जामको लागि तयारी कस्तो छ त नि ?”
सायद कुराको प्रसङ्ग अन्तै मोडेर झमेलाबाट मुक्ति चाहन्थिन् उनी । तर आफ्नो मनको सबै बोझिलो भारी अन्तिम पटक बहकिएर सधैँका लागि बिसाउनु थियो आज मैले । अनि भनेँ— “मैले डिस्टर्ब नगर्नुपर्ने थियो तर गरेँ । आजको दिनमा जुन घटना घट्यो, त्यो सबलाई एउटा नमिठो सपना सम्झेर भुलिदेऊ ल । तिमी त बुद्धिमानी अनि इन्टेलिजेन्ट केटी, विगतको कुरालाई सम्झेर भावी जीवनमा कहिल्यै पनि नरोऊ जुन विगतमा “विकास” सहिदको नमिठो अतीत हुनेछ । यो ‘युनिभर्सल ट्रुथ’ हो, एकदिन तिमीले अवश्य कसैलाई माया गर्छ्यौ, त्यतिबेला थाहा पाउँछ्यौ भावना के हो ?, संवेदना के हो ?, हाँसो के हो ?, रोदन के हो ? अनि पक्कै तिम्रो मुखबाट पनि एकदिन मैले आज तिमीसँग बोलेको केही झुर डाइलगहरू मेरो मुखबाटझैँ फुस्किने छ, सायद लुकाउन खोज्दाखोज्दै । याद आउनेछ तिमीलाई मेरो, जतिबेला म तिमीबाट सदाका लागि पराइ भइसकेको हुनेछु ।”
उनी मेरो एक–एक कुराबाट बोरिङ हुँदै थिइन् सायद अनि भनिन्— “ल ल विकास, म गएँ ल… ।”
मैले भनेँ— “जाऊ या बस, के मैले रोक्न सक्छु र ? तिमी कहिले पो मेरो थियौ र, अनि तिमी मेरो को नै रहेछ्यौ र म तिमीलाई रोकछेक गर्न सक्ने ?”
उनले भनिन्— “ए… हेल्लो प्लिज, विकास त्यस्तो कुरा नगर न… ।”
मैले भनेँ— “तिमी मेरो ठाउँमा बसेर हेर अनि कसैलाई एकतर्फी मन दिएर हेर अनि तिमीलाई महसुस हुन्छ एकतर्फी मायाले कति पीडा दिन्छ, जुन पीडा आज मैले भोगिरहेको छु । मैले भुलेर पनि तिमीसँग जिस्किनु हुँदैन थियो, आगोसँग तेल बनी मिसिनु हुँदैन थियो, म त एकाबिहानै बाटोमा भेटेर हराउने बादल, आखिर जानीजानी तिमीलाई यसरी दिल दिनु हुँदैन थियो ।”
उनले भनिन्— “भइगो विकास ! मान्छे कतिसम्म धोकेवाज हुन्छ मैले जीवनको पाठ पढिसकेकी छु अनि पीडा कस्तो हुन्छ महसुस गरिसकेकी छु । तिमीले आज भोगेजस्तो पीडा म स्वयंले भोगेको छु कुनैदिन ।”
मैले भनेँ— “सायद तिमी आफू अतीतमा अल्झिएर सांसारिक मायामोह त्याग गरेर आफ्नो पूरा जीवन व्यतीत गर्न चाहन्थ्यौ तर म त्यसमा अवरोध बनें । अतीतकै कुरा र खोटो नियतीकै इतिहास केलाउने हो भने तिम्रो भन्दा कयौँ गुणा कहालिलाग्दो अतीत छ मसँग । हो माया, साँच्चै सबको जीवनरूपी बारीको कुनै छेउमा थाहै नपाई प्रीतिको फूल फुल्दो रहेछ तर त्यो फूल अरू कसैले टपक्कै टिपी लगिदिएपछि बोट नै रित्तो हुँदो रहेछ अनि फेरि न कसैले फूल रोपिदिन्छ न बोटमा अर्को फूल नै फुल्न सक्छ, सारा जिन्दगी नै सादा बनेर जाँदो रहेछ, बोट त्यसैत्यसै सुकेर जाँदो रहेछ ।”
रात झन् झन् कठोर बन्दै गइरहेको थियो, त्यस्तै माया पनि । कसैको सम्झनाले घरीघरी मुटु चिमोट्न आउँथ्यो र आँखा घोच्न आउँथ्यो अनि अनायसै आँसुको भल बग्न लाग्यो ।
उनले भनिन्— “विकास, गुड नाइट, म जान्छु ल… ।”
मैले भनेँ— “तिमी जाऊ या आऊ, आखिर मसँग किन अनुमति लिन्छ्यौ ? म त तिम्रो अतीतको खाटा बसिसकेको घाउ कोट्याउने अपराधी हुँ । फेरि, हावामा जुन सपनाको महल बनाएको थिएँ, त्यसको अस्तित्व नै नरहेपछि कसको के नै लाग्छ र । म तिम्रो कुरामा न सहमत दिन सक्छु न असहमति नै ।”
हेर्दाहेर्दै माया अफलाइन भई । मलाई डाको छोडेर रुन मन लाग्यो । म रोएँ, म कराएँ, म चिच्याएँ, म अनायासै पागलसरी भएँ । माया मेरो थिइनन् र अब कहिल्यै हुन्नन् पनि ।
मलाई चिच्याइचिच्याई भन्न मन लाग्यो— “ए, माया तिम्रो प्रेमको साहाराबाटै म फटाहबाट असल राम्रो मान्छे बन्न खोजेको थिएँ । तिमी मलाई प्रेम त गर्दिनथ्यौ तर मेरो आत्मालाई एकैचोटि यसरी नभत्काएको भए हुन्थ्यो नि । म पनि त मान्छे हुँ, मेरो पनि त मन छ । तिमी मलाई सायद पागल भन्छ्यौ होला तर म तिम्रो माया पाए पागल भएर पनि राजीखुसी बस्न सक्थेँ तर तिम्रो यो बेवास्ताले मेरो मुटु अनपट्याट रूपमा दुखिरहेको छ । थाहा छैन म यो चोट सहेर बाँच्न सक्छु कि सक्दिनँ । तर पनि यो मन तिमीलाई खोजिरहेको छ । कस्तो हुँदो हो मान्छेलाई जीवनमा रुन नपरे, सायद रुन नपर्दो हो म जस्तो धर्तीको मान्छेले आकाशको जुन छुन नखोजे । हो माया, मैले आकाशको जुन छुन खोज्नु हुँदैनथ्यो अनि मर्द भएर रुनु हुँदैनथ्यो तर के गरूँ, म आफूलाई सम्हाल्न सकिरहेको छैन । सुनेको थिएँ, प्रेममा सबै चिज हुन्छ तर आज थाहा भयो यहाँ हाँसोभन्दा पनि बढी आँसु हुँदो रहेछ । तर दोषी तिमीलाई कहिल्यै पनि ठान्दिनँ म, पराइ पनि तिमीलाई कहिल्यै मान्दिनँ म । प्रेमको यस्तो अनाकन्टार र कठिन यात्रामा एक्लै छोडेर गए पनि आज, घर न घाटको पारे पनि आज, तिमी छ्यौ प्रिय सदा–सदा मेरो मुटुको माझ, मेरो दिलको दिलको माझ… ।”
कस्तो मोड आयो मेरो यो प्रेमको यात्रामा, जहाँबाट म न अघि बढ्न सक्छु न पछाडि फर्किन नै । के मैले गल्ती गरेको थिएँ ? जुन मान्छे मसँग छिटै नजिकिएर ललिते ओठले मीठोमीठो बोलेको थियो, मैले उसको सामु छिटै दिलका भावनाहरू खोलेँ । तर आज उहीँ मान्छेले आखिर किन भित्रभित्रै आगो बनेर यो निर्दोष प्रेमलाई मसानघाटमा पोलिरहेको छ । के गर्नुपर्थ्यो मैले उसको प्रेम पाउन ? के म साँच्चिकै प्रेम गर्न लायक छैन ? के म साँच्चिकै आफ्नो प्रेमको अग्निपरीक्षामा जलेर भस्म हुनै आँटेको हो त ? के मलाई विधाताले ठगेकै हो त ? के मेरो भाग्यमा मेरो नभएकी प्रेयसीको माया लेखेकै थिएन ?
हो, म पापी हुँ, म जाली हुँ अनि मलाई कहिल्यै खुसी मिल्दैन कारण मैले धेरैको आत्मा रुवाएको छु । म आफ्नो स्वार्थको लागि धेरै नीच कामहरू गरेको छु ।
रातको एघार बज्यो । फेसबुक पनि खुल्लै थियो तर कसैसँग बोल्न मन थिएन । म्यासेजहरू एकपछि अर्को गर्दै थपिँदै गइरहेका थिए, त्यस्तै मनमा मायाप्रतिको गुनासोको खाकाहरू पनि ।
एउटा विदेशी साथीले म्यासेज गर्यो— “ह्याप्पी भ्यालेन्टाइन डे विकास ।”
मैले रिप्लाई गरेँ— “डोन्ट से ह्याप्पी, आइ एम फिलिङ हार्टब्रोकन हियर ।”
उसले थप्यो— “बट ह्वाइ” ।
मैले जवाफ दिएँ— “आई हेट भ्यालेन्टाइन डे, एन्ड भ्यालेन्टाइन टु हु स्याक्रिफाइस्ड हिज लाइफ फर लभ ।”
उसले अङ्ग्रेजी सोध्दै गयो, मैले उत्तर दिँदै । तर उसको कुरामा मेरो केही दिलचस्पी भएनँ ।
जीवनकै स्पेसल दिन बन्यो आज मेरो तर कुन नाउँ दिऊँ त आजको दिनलाई ? म स्वभावैले कवि मन भएको मान्छे । मायालाई देखेर मनमा कुरा खेलेपछि लेखेको गजल र मुक्तकको अन्तिममा लेखेँ— “आई लभ यु माया, बट देयर इज नो माया इन दिस युनिभर्स फर मी ।”
लेख्दै गरेको डायरीको बिचतिरको एउटा पानाको हेडलाइनमा आजको दैनिकी लेखेँ अनि कालो र भद्दा अक्षरमा आजको स्पेसल दिनको स्पेसल नाम राखिदिएँ— फेब्रुअरी १४: ब्ल्याक भ्यालेन्टाइन ।
 - एक असफल प्रेम प्रस्ताव){kind=link}
Post a Comment