झुन्डिएको प्रेम: एक शून्यमा अड्किएको कथा
साउदीका हरेक पत्र–पत्रिकामा नुरको आत्महत्याको समाचारले मेरो मुटु छेडेर गएको थियो। म अफिसको एउटा क्याबिनमा कम्प्युटरमा व्यस्त मान्छे हुँ, तर आज अचानक पत्रिकामा परेको त्यो खबरले मेरो मन ठप्प बनायो। अरबी भाषाको अक्षरहरूले सजिएको पृष्ठ, तर मैले बुझ्न नसक्ने ती शब्दहरूले मेरो हृदयमा छुरा घोचेजस्तै महसुस भयो। हुन त मैले राजको मोबाइलमा देखेको फोटोको आधारमा मात्र नुरलाई चिनेको थिएँ, प्रत्यक्ष कहिल्यै देखेको थिइनँ।
साउदीका महिलाहरू कालो बुर्कामा यात्रारत हुन्छन्। रुखले आफ्नो पातले बोक्रा ढाक्दैन, तर उनीहरूको शरीरको कुनै भाग पनि बाँकी रहदैन। राजलाई झुण्ड्याएर मारिएको महिना नपुग्दै नुरको आत्महत्याले मलाई मात्र होइन, नुरका परिवारलाई पनि स्तब्ध बनाएको थियो।
मेरो आँखामुनी राजको स्मृति फेरि उज्यालो–अँध्यारो खेल खेल्दै थियो। हामी साउदी अरबको प्रतिष्ठित कम्पनीमा सँगै काम गर्थ्यौं, राजधानी रियादमा। राज सप्लाइ डिपार्टमेन्टमा कार्यरत थियो, कामका क्रममा घर–घर पुग्नुपर्ने। त्यही क्रममा उसको भेट नुरसँग भएको थियो।
राज सँधै नुरको प्रशंसा गर्थ्यो। उसको व्यवहार, सौन्दर्य, विचार—सबैमा असाध्यै मोहित। म आफैँ अलमल्ल हुन्थें—आखिर नुरमा के थियो जसले राजलाई यति बाँध्यो? मलाई राजले फोटो देखाए पनि विश्वास हुने थिएन।
राज भावुक हुँदै भन्थ्यो, “विशाल, मायामा ज्यानै दिनु परे पनि म तयार छु।” उनका शब्दहरू मेरो जीवनको पूर्ण खुशी बन्ने आशा दिन्थे। म सँगसँगै सोच्थेँ—मर्न लेखिएको छ भने मञ्जुर छ, म पराईको माटोमा मरुँला।
नुर र राजको प्रेमले मेरो हृदयमा आगो बाल्यो। मरुभूमिको रापभित्र पनि राजको मुस्कानले मेरो मन प्रफुल्ल बनाउँथ्यो। उनीहरूको प्रेम, भेट, फोन वा अनलाइन संवाद—सबैमा निरन्तरता थियो। म कहिलेकाहीँ जिस्काउँथेँ, “राज, तेरो काम त सम्पन्न भो, भाउजु सँग मलाई कुरा गराइदे त यार।” राजले फोन लाउडस्पिकरमा राखेर नुरको स्वर सुनाउँथे।
तर वास्तविकता क्रूर थियो। नुरको घरपरिवारले उनीहरूको सम्बन्ध थाहा पाएपछि प्रहरीमा उजुरी गरे। ठूलो रडाको मच्चियो। अन्ततः राजलाई फाँसीको सजाय सुनाइयो। मर्नु त छँदै थियो, तर फाँसी पक्का भएपछि उनीहरूको प्रेमको संसार दुई दिनमै समाप्त भयो।
फाँसीको अन्तिम रात, राजले मलाई पत्र लेखेर भने:
“विशाल, यो पत्र एकपटक पढेर नुरलाई दे। मैले बाँच्दासम्म कष्ट उठाएँ, अब सानो कष्ट तिमीले दिन सक्छस्।” मैले आज्ञाकारी बालकझैँ टाउको हल्लाउँदै सहमति जनाएँ।
जीवनमा मुग्लान पस्नुको पीडा र पश्चाताप महसुस भयो। डाँको छाडेर रुन पनि सकिँदैनथियो। म पृथ्वी–आकाश फाटेझैँ लाग्न थाल्यो। तर राजको मुहारमा डर, त्रास वा चिन्ता थिएन। प्रेमभाव रहस्यमय, शक्तिशाली र अमर देखिन्थ्यो।
फाँसीको अन्तिम दिन, मैले पत्र लिएर घर फर्कँदै महसुस गरेँ—आज अन्तिम पटक राजलाई देखिरहेको छु। मेरो मनमा कल्पनाका तरङ्गहरू उठ्थे—यदि समय रोक्न सकिने भए, हामी फेरि डाँडामा उक्लेर कोइलीको स्वरमा दोहोरी गाइरहेका हुन्थ्यौं। राजको मुस्कान मेरो आँखामा झलझल नाचिरहेको हुन्थ्यो। म मनैमन उससँग फेरि कुरा गर्ने प्रयास गरिरहेको थिएँ, तर वास्तविकता क्रूर थियो।
मैले भगवानसँग अनगिन्ती बिन्ती गरेँ, तर उनले मौन भएर हाम्रो पीडा मात्र देखेर बसे। अन्ततः, दैवको मर्जी यही हो भन्ने स्वीकार गर्नुपर्यो। जन्म र मृत्यु प्रकृतिको नियम हो, र सबैको मृत्यु निश्चित छ।
म आफ्नो रिस काबुमा राख्दै, विदाइको हात हल्लाउँदै, रुँदै, कराउँदै, विलौना गर्दै गाडीसम्म आएँ। आफ्नै खेलौना खोसिएको जस्तो अनुभव गर्दै, म रुँदै हिँडें। गाडी स्टार्ट गरेर अपार्टमेन्टसम्म पुगेँ। पहिलो पटक पत्र खोल्ने हिम्मत जुटाएँ।
पत्रमा लेखिएको रहेछ:
"मेरी नुर, जुनी–जुनी जिउनु ल!"
तिमी त मसँग अन्तिम पटक भेट्न पनि आइनौ। तर पनि कुनै गुनासो छैन तिमीप्रति मेरो—यो त मेरो भाग्यको खेल हो। म तिम्रो जन्मभूमिमा हाम्रो मायाको बलि चढाएर, यदि अर्को जीवनमा फेरी सँगै जिउने अवसर भए, सँगै मर्ने बाचा गर्दै, तिमीले देखाएको सपनाको महलमा आफ्नो दासी जीवन बिसर्जन गर्दैछु।
भेट्दा, कुरा गर्दा तिम्रो शालिन व्यवहार र आनिबानीले म सधैं तिमीमै समर्पित हुन्थें, र अनौठो सपना पनि बुन्थें; तिमी मेरो सामिप्यतामा रमिरहेको, म दुनियाँलाई बिर्सिएर तिम्रो प्रेममा चुर्लुम्न डुबेको।
म तिमीलाई मेरो सिमली–भुवा उड्ने गाउँमा लगेर कोइलीको स्वरमा दोहोरी खेलाउन चाहन्थें, तर जीवनले मेरो प्रेमको परीक्षण यति ठूलो अग्निपरीक्षा किन लियो, म आफैंलाई थाहा छैन।
तिमीलाई थाहा छ नुर? मेरो घर पहाडमा छ। प्रकृतिको धनी मेरो गाउँ डाँडा, पाखा, छहरा, पहरा, लहरा, सेतो हिमशिखरले भरिएको छ—सायद तिमीलाई थाहा नै छ होला नेपालको सुन्दरताको। म त सगरमाथाको देशको मान्छे। तिमीलाई सगरमाथा घुमाउने रहर त रहरै भयो। तर मेरो ठम्याइ छ—त्यहाँको प्राकृतिक सौन्दर्य तिमीलाई देखेर मोहित हुने थियो, मोहोनी लगाउने थियो।
कोइलीले आफ्नो स्वर निकाल्नु अघि तिमीले मेरो स्वर सुन्न चाहन्थ्यौ। म तिम्रा हात समाएर सबैको सामु भन्थें—“आना हेब ईन्त नुर” (म तिमीलाई माया गर्छु, नुर)।
हुन त तिम्रो र मेरो अन्तिम भेट यही पत्रमा हुनेछ। भाग्यमा भए प्रेम अमर, अर्को जीवनमा भेटिने आशा छ तर भरोसा छैन। भगवानको मर्जी न हो, जे हुन्छ उही हुन्छ। सायद तिमी भगवानलाई बुझ्दिनौ होला—तिमी उनलाई “अल्ला” भनेर चिन। भगवान भन या अल्ला भन, मेरो नजरमा एकै हुन्। कुनै धर्मले पाप गर्न, अरुलाई दुःख दिन, वा हिंसा गर्न भन्दैन।
मलाई थाहा छ, तिम्रा बाबाले म हिन्दु भएकै कारण मलाई नकारेका हुन्। धर्म परिवर्तन गर भनेर नभन्ने होइन, तर मैले चाहिनँ। किनभने धर्म परिवर्तनमा के नै छ र? म जहाँ जन्मिएँ, जुन संस्कारमा हुर्किएँ, उही तरिकाले बाँच्न चाहन्थें। कसको निधारमा लेखिएको हुन्छ—यो मुस्लिम, यो क्रिस्चियन, यो हिन्दु भनी? हामीले विश्वास गर्ने, प्रार्थना गर्ने शैली मात्र फरक हो, तर भगवान एक, रूप अनेक हुन्।
तिम्रो बाबालाई सुनाइ देउ—मेरो भगवान मानवता हो। तिम्रा बाबाको जस्तो स्वार्थी, पापी, र अहंकारी अल्लाकार भावना मेरो ॐकारमा छैन। हाम्रो प्रेमलाई आड बनाएर तिम्रो बाबाले जुन धर्मयुद्ध लडे, त्यो धर्मले होइन—अहंकारले हो। आफ्नो इलाकामा कुकुर पनि शेर बन्ने चाल हो। धर्म फरक भएकै कारणले म जस्ता कति नेपाली दाजुभाइ–दिदीबहिनी यहाँ हेपिएका, च्यापिएका—यो तितो यथार्थ हो।
मान्छे आखिर मान्छे हो, नुर। जन्मदा बालक स्वतन्त्र जन्मन्छ, तर ऊ हर क्षेत्रमा बन्धनमा बाँधिन्छ। जात, धर्म, स्तर—सब समाजले बनाएको हो।
तिमी आफैं भन्नु त, जन्मनु अघि तिमी कुन धर्मको थियौ, कुन जातको थियौ? काटेको रगत रातै आउँछ सबैमा। हिन्दुको रगत रातो, मुस्लिम र क्रिस्चियनको सेतो, हरियो, पहेँलो, निलो आउने होइन। आज महसुस भैरहेको छ—सायद तिम्रो बाबाको रगत सर्पको जस्तो विषालु र कालो रहेछ, त्यसैले मानिसभन्दा फरक व्यवहार गर्यो मसँग।
हुन त खोक्रो पहिचान र प्रतिष्ठाको धाक लडाएर हिँड्ने तिम्रो बाबालाई प्रेमको परिभाषा र महत्व के थाहा? सँधै पैसाको पछि दौड्छन्। पैसा दिएर धर्म परिवर्तन गर भन्छन्। पैसाले माया पाइए संसारका सबै पैसावालहरू पूर्ण र सन्तुष्ट हुन्थे।
उपहार दिँदैमा, कुनै विशेष दिनमा बनावटी माया जाहेर गरेर “माया गरेको” भन्ने पार्ने तिम्रो बाबालाई माया गर्न सिकाउ नुर। तिमीलाई त माया गर्न आउँछ नी, है नुर।
तिमी सँग भेट हुने यही अन्तिम हो। त्यसैले मलाई यो पत्र टुङ्ग्याउन मन छैन र चाहन्न पनि। तर लामो गन्थनमा फस्दा लेख्दै–लेख्दै अन्त्यमा तिमी सँग बिदा माग्न पनि नपाइने जस्तो लाग्छ। त्यसैले हाम्रो भेट अब सकिनुपर्छ। यो बेग रोक्नु पर्छ, जुन बेगमा म भावना पोखी रहेको छु।
हाइयाक् अल्ला, या नुर, मासलाम।
राज !!!
त्यतिकैमा कोही आएछ।
“दाइ, के छ? आजको हट न्युज!”
म झसङ्ग भएँ—सँगै काम गर्ने कुञ्जन भाइ रहेछ।
कुञ्जन: आजको न्युज बबाल छ, राज दाइ!
विश्वास (म): के छ र भाई? सुनाउ न, म पनि।
कुञ्जन: नुरले आत्महत्या गरेछ नि यार।
विश्वास (म): को नुर? राजकी नुर?
कुञ्जन: अँ हो यार दाइ, राजसँग फोनमा बोल्ने त्यहीं केटी।
विश्वास (म): तर त्यसले यति पछि किन आत्महत्या गरिन त हँ? खै, पत्रिका हेर्नु पर्छ।
कुञ्जन: खै पनि मैले केही पत्ता लगाउन सकेको छैन, दाइ।
उसले मेरो हातमा पत्रिका दियो। कारण के हो, कसरी हो, पत्रिका उल्ट्याइ–पोल्ट्याइ हेरेँ—चित्र त राजले देखाएको फोटोसँग मिल्ने केटी रहेछ। पत्रिका अरबी भाषामा लेखिएको रहेछ। अब पत्रिका पढ्न जानेको भए मात्रै घटनाको यथार्थ पत्ता पाउने थिएँ, तर म जानेको छैन।
नरमाइलो लाग्यो, केही दिन अगाडि घटेको त्यो घटना आँखामा झलझली नाच्न थाल्यो। पत्रिका डेस्कमा फालेर मन भुलाउन भित्रको कोठामा गएर नेट खोलेँ। कुञ्जन पनि मसँग भित्र आयो।
नेट खोल्ने बित्तिकै ईमेल आएको घण्टी बज्यो। सोचेँ, सायद अफिसियल होला। तर मेल नयाँ ठेगानाबाट आएको थियो। मैले सोचेँ, “कसले किन पठाएको होला?” अनि अल्मलीदै खोलेँ।
अरबीमा लेखिएको रहेछ, मैले पढ्न जान्दिनँ र कुञ्जनलाई भनेँ, “यार, भाइ, कसरी पढ्ने? नयाँ एड्रेसबाट आएको ईमेल हो तर अरबीमा छ।”
उसले हाँस्दै भन्यो, “यार दाइ, हजुर पनि इन्टरनेटबाट ट्रान्सलेट गर्नुस्। यो जमानामा यति कुराको के चिन्ता?”
मैले खासै सोच्न सकेको थिइनँ, तर “हो त, नि है” भन्दै ट्रान्सलेट गरेर पढ्न थालेँ। त्यो मेल यस्तो रहेछ।
“नमस्ते देवर बाबु, सञ्चै हुनुहुन्छ?”
मैले राजको बारेमा आजमात्रै थाहा पाएँ। मलाई फोन, नेट—सबैबाट बन्देज लगाइएको थियो। आजमात्रै सबै थोकबाट फुकुवा भएको हो। मेरो साथीले एउटा भिडियो हेर्नको लागि दिएको थियो। त्यो भिडियोमा राजलाई झुण्ड्याएर मारिएको रहेछ। जुन कुरा मैले सहन सकिन।
भिडियो हेर्दै गर्दा मैले राजको चिठी पनि पाएँ। उहाँसँग मैले पत्रमा पनि भेँटे। बिशाल बाबु, हजुरहरुले मलाई निष्ठुरी सोच्नु भएको होला, तर म हजुरहरुले जस्तो निष्ठुरी छैन। मेरो मुटुको टुक्रा, राजको फाँसीको कुरा, म आफैंलाई माफी दिन सकिन।
मलाई तिनीहरूले विदेश घुम्न जाने बहाना बनाई, मेरो प्राणभन्दा प्यारो राजलाई फाँसी दिए र मलाई धोका दिएर अरूसँग बिहे गरेर कम्पनी छोडेर भाग्यो भनी झूटो कुरा सुनाए। तर मलाई पूर्ण विश्वास थियो कि मेरो राजले त्यस्तो निच काम गर्दैन र अवश्य फर्केर आउँछ।
जब मैले सबै कुरा थाहा पाएँ, मैले यो स्वार्थी संसारमा आफूलाई भुलाउन चाहिनँ। तर म तपाईँहरुको नजरमा आफूलाई निर्दोष सावित गर्नु जरुरी थियो। त्यसैले मैले हजुरलाइ मेरो बारेमा भन्न यही एउटा मेलको साहारा लिएको हुँ।
म यो संसारबाट बिदा लिइसकेको हुन्छु जब तपाईंले यो मेल पाउनुहुन्छ।
म निष्ठुरी होइन, बिशाल बाबु। मैले पहिलो पटक कसैलाई प्रेम गरेको थिएँ—भाग्यशाली पुरुष राज मात्र। मैले सयौं जुनि प्रेम गरिरहेँ, तर केवल राजलाई मात्र। सत्यता थाहा नपाउँदासम्म राजसँग भेट्ने आशा जिँदै थियो, तर सबै कुरा थाहा पाएपछि प्राण बिनाको खोक्रो शरीर जिउनुको अर्थ मैले देखिनँ।
मेरो आमा–बाबा चाहन्छन् म अरूसँग विवाह गरूँ, तर जुनि–जुनिको लागि मेरो तन–मन राजलाई सुम्पिएको छ। म कसरी अरूलाई सुम्पेर राजको निश्चल प्रेमलाई अपहेलना गर्न सक्छु, बिशाल बाबु? त्यसैले मैले आत्महत्या गर्ने निर्णय गरेँ। मैले गल्ती गरेको छैन। मेरो प्रेममा सहिद भएको मेरो प्रेमी, मेरो जीवनसाथीको सेवा गर्ने हेतुले आज मैले यो स्वार्थी संसारबाट सदाको लागि बिदा लिने अठोट गरेँ।
मैले हजुरलाई नदेखेपनि, हजुरको बारेमा राजको ओठबाट सबै सुनेको छु। त्यसैले हजुरले मलाई निर्दोष ठान्नु भयो भने, म राज पुगेको ठाँउमा, हाम्रो प्रेमको सम्मान हुने ठाउँमा गएर मेरो मायाको सर्जन बुझ्ने अधिवक्ताको रूपमा हजुरलाई देखाउन सक्छु। मलाई माफ गर्नुहोस् ल!
उही हजुरको भाउजु हुन नसकेकी, हजुरको फोनमा जिस्काउने भाउजु:
“नुर!”
भिडियो र चिठीको घटनापछि मेरो मनमा एक अनौठो शून्यता पस्न थाल्यो। घाम झैँ उज्यालो दिन पनि मेरो भित्री संसारमा अँध्यारो फैलिएको थियो। मैले कल्पना गरेँ—यदि राज अझै जीवित हुन्थ्यो भने, हामी सँगै गाउँको डाँडामा उक्लेर कोइलीको स्वरमा दोहोरी गाइरहेका हुन्थ्यौं, उसको मुस्कान मेरो आँखामा अझ प्रफुल्ल झल्किरहेको हुन्थ्यो।
मेरो मनले उससँग भर्खरै बाझिएको पलको लागि अनगिन्ती संवाद, अनकन्टक शरण खोज्यो। सायद म समयको सिमाना पार गरेर उससँग फेरि कुरा गर्न सक्ने थिएँ—सागरको छालझैँ हाम्रो प्रेमले हृदयको छाल उचाल्थ्यो। तर वास्तविकता क्रूर थियो—संसारले हाम्रा हातबाट सम्पूर्ण भविष्य खोसिसकेको थियो। र म, शून्यको सिमानामा उभिएर, आफ्नो कल्पनामा मात्र उसलाई फेरि पाउँथेँ, उसका हाँसो, उसका बोली, अनि उसले छोडेको मायाको हर पाना आँखाभरी खेलिरहेको थियो। जीवनको प्रत्येक धड्कनमा राजको स्मृति, मेरो प्रेमको अन्तिम प्रतिमूर्ति, मेरो मनमा अमर भई बस्यो—एकान्तमा रगतझैँ चिसो, तर प्रेम झैँ अनन्त।
(इन्टरनेटमा पढेको हिन्दु-मुस्लिमको प्रेम कथालाई पढेर सोही कथाको कथाबस्तुलाई पुनर्लेखन गरेर लेखिएको ।)
Post a Comment