अमर सन्देश: एक दुःखान्त नाट
पात्रहरू:
उनी (नायिका) – लगभग वर्षकी एक युवती।
उ (नायक) – उनीसँगै कारमा यात्रा गरिरहेको युवक।
दृश्य: एक तीव्र गतिमा गुडिरहेको कारको भित्री भाग। बाहिर रातको समय छ, झमझम वर्षा भइरहेको छ। सडकको बत्तीहरू चम्किन्छन् र ओझेल पर्छन्। कारको भित्री भाग अँध्यारो छ, तर अगाडिको सडक हेडलाइटको प्रकाशले उज्यालो देखिन्छ।
अङ्क १
(मौनताले कारको वातावरण भरिएको छ। नायकले स्टेरिङ ह्विललाई कसिलो गरी समातेका छन्। उनको अनुहार सिधै अगाडि हेरिरहेको छ, भावविहीन। नायिका उहाँको छेउमा बसेकी छिन्, उनको अनुहार पनि स्थिर छ। दुवै जना एक-अर्कासँग बोलिरहेका छैनन्।)
उनी: (आफ्नो मनमा बोलेजसरी, शान्त आवाजमा)
मौनता। कति भयानक हुँदो रहेछ, जब मौनता बोल्छ। केही बेरअघिको वादविवादले हामीलाई यति टाढा पुर्याइदिएको छ कि, एउटै छानामुनि बसेर पनि हामी दुई फरक संसारका यात्रीजस्तो भएका छौं।
(उनको फोनको स्क्रिन चम्किन्छ। एउटा नयाँ सन्देश आएको छ। उनले पठाएको म्यासेज देखिन्छ।)
उनी: (मनमा प्रश्न गर्दै)
के यो माफी माग्ने बहाना हो? के यो सम्बन्धलाई जोड्ने अन्तिम प्रयास हो? (उनको मनमा अहंकारले ठाउँ लिन्छ।) किन म नै सधैँ झुक्नुपर्ने? किन उनले नै पहिला बोल्नुपर्दैन?
(उनी आफ्नो फोन समात्न लागेकी थिइन्, तर रोकिन्छिन्। उनको अनुहारमा आक्रोश र पश्चात्तापको मिश्रण देखिन्छ। उनी आफ्नो आवाजमा सकेसम्मको कठोरता भरेर बोल्छिन्।)
उनी: (चिसो र कठोर आवाजमा)
अब केही छैन हामीबीच। यो सबै नाटक अब मलाई चाहिँदैन। म तिमीबाट अलग्गिँदै छु।
(नायकको शरीरमा एक झट्का लाग्छ। उसले केही बोल्देैन। तर उनको खुट्टाले कारको एक्सेलेटरमा जोड्ले थिचेको आवाज सुनिन्छ। कारको गति एकदमै बढ्छ। नायिका डराएर नायकलाई हेर्छिन्, तर उसको अनुहारमा कुनै भाव छैन।)
उनी: (चिच्याउँदै)
के गर्दै हुनुहुन्छ? यो रोक्नुहोस्!
(नायकले कुनै प्रतिक्रिया जनाउँदैनन्। कार तीव्र गतिमा दौडिन्छ। सडकमा बत्तीहरू धमिलो रेखाजस्तो देखिन्छन्।)
(मञ्चमा अचानक ठूलो घर्षणको आवाज, सिसा फुट्ने आवाज, र त्यसपछि... अन्धकार छाउँछ। सम्पूर्ण मञ्चमा मौनता छाउँछ।)
अङ्क २
(दृश्य परिवर्तन हुन्छ। मञ्चमा अस्पतालको वातावरण देखिन्छ। नायिका अस्पतालको बेडमा पट्टी बाँधेर सुतेकी छिन्। उनी होसमा आएकी छिन्। उनको शरीरमा दुखाइ छ।)
उनी: (आफैसँग बोल्दै, कमजोर आवाजमा)
म... म जीवित छु? तर उहाँ कहाँ हुनुहुन्छ?
(उनी आफ्नो हाततिर हेर्छिन्। उनको हातमा अझै पनि फोन छ, जसरी त्यो दुर्घटनाको क्षणमा थियो। उनलाई नायकले पठाएको सन्देशको याद आउँछ।)
उनी: (आफैलाई गाली गर्दै)
कस्तो मूर्खता! मैले किन त्यो म्यासेज हेरिनँ? मेरो अहंकारले यस्तो भयानक दुर्घटना गरायो।
(उनी डरले काँपिरहेको हातले फोनको स्क्रिन खोल्छिन्। फोनको स्क्रिन फुटेको छ, तर सन्देश स्पष्ट देखिन्छ।)
उनी: (सन्देश पढ्छिन्, उनको आवाज काँप्छ।)
"प्रिय, जुन बेला तिमी यो सन्देश पढ्नेछौ, म सायद तिमीसँग हुने छैन। हाम्रो झगडा सानो होला, तर यसले मेरो मुटुमा ठूलो घाउ लगाएको छ। तिमीले मलाई भर्खरै 'कुनै सम्बन्ध छैन' भन्यौ, तर म तिमीबाट एक क्षण पनि टाढा हुन सक्दिनँ। जुन दिन तिमी मसँग टाढिनेछौ, म त्यही दिन मर्नेछु, कसम! तिमीबाट मात्रै होइन, म यो दुनियाँबाट नै सदाका लागि बिदा हुनेछु। मेरो प्रेम, मेरो समर्पण र मेरो जीवनको अन्तिम सास पनि तिम्रै नाममा हुनेछ। यदि तिमीलाई यो सबै नाटक लाग्छ भने, म यो नाटकको पर्दा सधैँका लागि बन्द गर्दैछु।"
(नायिकाको आँखाबाट आँसुको धारा बग्छ। उनी फोनलाई मुटुमा टाँस्छिन् र चिच्याउँछिन्।)
उनी: (विस्फोटक आवाजमा रुँदै)
होइन... होइन! यो नाटक थिएन! यो प्रेम थियो! मैले आफ्नो अहंकारले यो प्रेमलाई मारें। मैले उनलाई मारें! म नै दोषी हुँ!
(उनी आफैँलाई समाल्न सक्दिनन्। उनको पीडा भयानक छ। उनी भुइँमा ढलेर रुन थाल्छिन्।)
(मञ्चमा प्रकाश मधुरो हुन्छ।)
अन्तिम अङ्क
(मञ्चमा नायिका मात्र देखिन्छिन्। उनी कालो पोशाकमा छन्। उसको फोटो फ्रेमलाई हातमा लिएर उभिएकी छिन्।)
उनी: (एकल संवाद, भावुक र पीडाले भरिएको आवाजमा)
आज म बाँचेकी छु, तर हरेक दिन एउटा जिउँदो लास भएर। त्यो फोनमा रहेको सन्देश मेरो जीवनको सबैभन्दा ठूलो सजाय बनेको छ। मानिसहरू प्रेम दिवसमा गुलाब र चकलेटको कुरा गर्छन्, तर मलाई थाहा छ प्रेमको वास्तविक अर्थ त्याग हो, जुन उनले गरे। प्रेमको वास्तविक अर्थ समर्पण हो, जुन उनले अन्तिम साससम्म दिए। र प्रेमको सबैभन्दा ठूलो पीडा पश्चात्ताप हो, जुन म आज भोगिरहेकी छु।
म आज पनि हरेक रात सपनामा उनलाई देख्छु। उनी मलाई हेरेर मुसुक्क हाँस्छन्, तर उनको आँखामा एउटा प्रश्न हुन्छ: "किन? किन यति छिट्टै हार मान्यौ?" म यस प्रश्नको जवाफ दिन सक्दिनँ। किनभने मैले उनलाई मात्र होइन, आफूलाई पनि गुमाइसकेकी छु। हाम्रो कथा एक सुन्दर प्रेम कहानी हुनुपर्ने थियो, तर मेरो अहंकारले त्यसलाई एक दुःखान्त नाटकमा परिणत गरिदियो, जसको पर्दा कहिल्यै बन्द हुँदैन।
(उनी फोटो फ्रेमलाई मुटुमा राखेर घुँडा टेकिन्। मञ्चमा अँध्यारो छाउँछ।)
(यो नाटकको घटना काल्पनिक हो, कसैको जीवनसंग मेल खाएमा संयोग मात्र हुनेछ ।)
Post a Comment