रजनी र राजनको अन्तहीन वियोग: प्रेम कथा
रजनी र राजन, नामले मात्र होइन, मनले पनि एक भएका दुई प्राणी थिए। उनीहरूको मित्रताको नाता सायद मित्रताभन्दा धेरै माथि थियो, जहाँ शब्दको आवश्यकता थिएन। घन्टौँको फोन वार्तालाप र अनगिन्ती एसएमएसहरूले उनीहरूको भावनात्मक संसारलाई बाँधेर राखेको थियो। रजनीलाई राजनको आवाज सुन्दा वा उसको सन्देश देख्दा मात्र पनि दिन पूरा भएको महसुस हुन्थ्यो। उनीहरूको यो सम्बन्ध एक यस्तो बगैँचाजस्तो थियो, जहाँ दुवै जनाले जीवनका सबै रङ्गहरू देख्न सक्थे, जहाँ दुःखको काँडाले पनि स्पर्श गर्न सक्दैनथ्यो।
तर, जीवनका कथाहरूले सधैँ सोचेजस्तो मोड लिँदैनन्। एक दिन, रजनीको फोन सुनसान भयो। राजनको न त फोन आयो, न कुनै सन्देश नै। हरेक पल फोनको स्क्रिन हेर्दै, रजनीले आफूलाई सोधी, "के मैले केही गल्ती गरें? के मबाट केही भूल भयो?" उनको मनमा अनगिन्ती प्रश्नहरूले घर बनाए। रातभरि निन्द्राले उनलाई छुन सकेन। आँखाबाट बगेका आँसुका धाराहरूले उनको तकिया भिजेको थियो, तर पनि उनको मनको पीडा कम भएन।
भोलिपल्ट बिहान, जब उनले ओछ्यानमै थिइन्, राजनको फोन आयो। उनको मनमा आशाको किरण चम्कियो, एक किसिमको असीम खुशीले उनको मुटु भरियो।
रजनी: "ओहो, तिमी? थ्यांक गड! तिमीले मेरो खुशी फर्काइदियौ। तर हिजो दिनभरि किन सम्पर्कबिहीन भएको? कहाँ हराएका थियौ? न कुनै फोन, न कुनै सन्देश?"
राजन: (अड्किँदै, अप्ठ्यारो मान्दै) "अँ... म अलि व्यस्त थिएँ।"
रजनीले महसुस गरिन्, राजनको आवाजमा केही त लुकेको छ, तर उनले सोध्न सकिनन्। मौनताले दुवैलाई घेर्यो। त्यसपछि, राजनले लामो सास फेर्दै बोल्ने हिम्मत गरे। उनको आवाजमा एउटा अलौकिक कठोरता थियो, जुन रजनीले कहिल्यै सुनेकी थिइनन्।
राजन: "अब हामीले कुराकानी गर्न र एसएमएस गर्न छोड्नुपर्छ।"
रजनीलाई करेन्ट लागेजस्तो भयो। उनको मुटुमा कसैले चिसो छुरीले घोचेजस्तो भयो। आँखामा आँसु भरिए।
रजनी: (सुँक्क सुँक्क गर्दै) "के भनेको तिमीले? किन?"
राजन: (क्रुर बन्दै) "आई एम सरी! जिन्दगीमा सबै प्रश्नहरूको उत्तर हुँदैन। जीवन र जगत्सम्बन्धी सबै प्रश्नहरूको उत्तर खोज्नु मूर्खता हो। तिमी पनि मूर्ख बन्न नखोज। गुड बाई।"
राजनले फोन काटिदियो। रजनीलाई आफ्नै टाउकोमा पहाड खसेको जस्तो लाग्यो। दिउँसै अँध्यारो भयो उनलाई। उनको हृदय टुक्रा-टुक्रा भयो। उनलाई लाग्यो, उनको सम्पूर्ण अस्तित्व भत्कियो।
अर्को दिन, उनले फेरि राजनलाई फोन गरिन्। धेरै पटकको प्रयासपछि राजनले फोन उठाए।
राजन: "तिमी किन मलाई फोन गर्दैछौ?"
रजनी: (सुँक्क सुँक्क गर्दै) "म तिमीलाई केही भन्न चाहन्छु।"
राजन: "भन।"
रजनी: "तिमी किन मसँग टाढा हुन खोजेको? जुन सपना मैले आफ्नो आँखाले देख्न सकेकी थिइनँ, त्यो मैले तिम्रो आँखामा देखेकी थिएँ। के तिमी त्यो सपना पूरा हुन नदिई मलाई छोड्न चाहन्छौ? एक्कासि के भयो?"
राजन: (झर्किँदै) "जान्न चाहन्छौ रे? के जान्न चाहन्छौ?"
रजनी: (हडबडाउँदै) "तिमी ठीक त छौ? तिम्रो खुशीको लागि मैले आफ्नो कयौं खुशीहरू बन्धकमा राखें, तर आज किन मलाई विश्वासघात गर्यौ?"
रजनीले रोएर, अनुनय-विनय गरेर प्रश्नहरूको उत्तर खोजिन्, तर राजनको हृदय पग्लेन। उनलाई लाग्यो, अब वियोगमा हाँस्न त परै जाओस्, बाँच्न समेत मन लागेन। उनको मनको पीडा र जीवनको अन्धकारले यति ठूलो रूप लियो कि उनले एउटा सानो कागजमा केही शब्दहरू लेखेर घर छोडिन्।
केही समयपछि, रजनीकी आमाले राजनलाई फोन गरिन् र रजनीलाई अस्पताल लगिएको खबर सुनाइन्, जुन एउटा कारले ठक्कर दिएको हुनाले सिकिस्त घाइते थिइन्।
राजन हतारिएर अस्पताल पुगे। रजनीले उनको नाम लिँदै आँखा खोलिन्। उनलाई आफ्नो अगाडि देखेपछि उनको अनुहारमा एक क्षणका लागि खुशीको भाव देखियो र उनले राजनको हात समातिन्।
राजन: (पछुतो मान्दै) "आई एम सो सरी! यो सबै मैले गर्दा भएको हो। तर जे होस्, तिमी चाँडै निको होऊ। मेरो शुभकामना।"
रजनी: (कमजोर आवाजमा) "अब म निको हुन्न। जीवनभर नमेटिने घाउ दियौ, अनि भन्छौ चाँडै निको होऊ भनेर। जाऊ, तिमी मलाई मेरै हालतमा छोडेर आफ्नो दुनियाँमा जाऊ।"
राजन: (दुःखी हुँदै) "होइन, त्यसो नभन! मेरो पनि बाध्यता छ। तिमी किन बुझ्न खोज्दैनौ?"
रजनी अलिक शान्त भइन्। उनलाई राजनको रहस्य बुझ्ने इच्छा जाग्यो।
रजनी: "मलाई भन, तिमीले किन मसँग एक्कासि त्यस्तो व्यवहार गरेको?"
राजनले आफ्नो मुहार लुकाउँदै, आँसु रोक्दै भने, "तिमीलाई के थाहा! मलाई मुटुसम्बन्धी रोग लागेको छ र म तिमीलाई मेरो कारण दुःखी बनाउन चाहन्नथेँ। म अब केही दिनको पाहुना मात्र हुँ। म जुनसुकै बेला जे पनि हुन सक्छु, त्यसैले तिमीबाट टाढिन खोजेको हुँ। तर म तिमीलाई जुनी जुनीको लागि गुमाउन चाहन्नँ। म तिमीलाई माया गर्छु। आई लभ यू, रजनी।"
रजनी: (राजनको काखमा रुँदै) "म पनि तिमीलाई गुमाउन चाहन्नँ। लभ यू टु, राजन।"
त्यति सुन्नासाथ राजनको मुटुको धड्कन तीव्र भयो र उनले धड्कनले साथ दिन छोड्यो। उनले सदाको लागि यो संसार छोडे। रजनी चिच्याएर रुन थालिन्। आफ्नै कारणले राजनको मृत्यु भएको हो भन्ने ठानेर उनी आफैँलाई सम्हाल्न सकिनन्। त्यो असह्य पीडा र वियोगले अन्ततः उनलाई पनि हृदयघात भयो। उनले पनि यो संसारबाट सदाका लागि बिदा लिइन्।
प्रेमका दुई आत्माहरू, जसलाई जीवनले जोड्न सकेन, मृत्युले एक बनाइदियो। उनीहरूको कथाले सधैँ यो कुराको साक्षी दिनेछ कि, केही प्रेमहरू यति गहिरो हुन्छन् कि ती जीवनको सीमितताभन्दा पनि धेरै माथि हुन्छन्।
Post a Comment