एक जोडी ढुकुरको प्रेम कथा
वन रानीको एकान्त रूखमा, एक जोडी ढुकुरको प्रेम संसारकै सबैभन्दा पवित्र र गहिरो थियो। तिनीहरूका दिनहरू एकअर्काको अँगालोमा सुरु हुन्थे र एकअर्काको काखमा समाप्त हुन्थे। उनीहरूको प्रेममा शङ्काको कुनै ठाउँ थिएन, केवल विश्वास र समर्पण थियो। भाले ढुकुरले पोथी ढुकुरलाई आफ्नो मुटुको सबैभन्दा प्रिय हिस्सा मानेको थियो।
एक साँझ, जब सूर्य अस्ताउँदै थियो, भाले ढुकुरले आफ्नो हृदयको गहिरो डरलाई शब्दमा व्यक्त गर्यो - "तिमी मलाई एक्लै छोडेर कुनै दिन उडेर कतै जान त जान्नौ?"
उसको आवाजमा एउटा अज्ञात भय लुकेको थियो। पोथी ढुकुरले त्यस प्रश्नलाई प्रेमको परीक्षा ठानी। उसको आँखामा माया र समर्पणका आँसु टिलपिल भए।
"यदि म जान खोजेँ भने तिमी मलाई समाउनेछौ नि है?" उसले भनी।
भाले ढुकुरको मुटुमा एउटा असह्य पीडा महसुस गर्यो। उसले भन्यो, "म तिमीलाई समाउन त सक्छु, तर तिमीलाई पाउन सक्ने छैन।" उसको भनाइले पोथी ढुकुरको हृदयमा गहिरो चोट पुर्यायो। प्रेमको त्यो गहन क्षणमा, पोथी ढुकुरले एउटा निर्णय लिई जसले उनीहरूको जीवनको दिशा परिवर्तन गर्यो।
उसले आफ्ना दुवै पखेटा काटिदिई र रगत बगिरहेको अवस्थामा भनी, "अब म तिमीलाई छोडेर कहिल्यै पनि कहीं जाने छैन। मेरो प्रेमको प्रमाण, यी रगतले लतपतिएका पखेटाहरू हुन्।"
त्यसपछि भाले ढुकुरले आहारा ल्याएर पोथीलाई खुवाउन थाल्यो। यसरी नै उनीहरूको प्रेमिल जीवन चलिरह्यो। पोथीको पखेटाविहीन जीवनले उनीहरूको प्रेमलाई थप बलियो बनायो। भाले ढुकुरले पोथीको लागि आहारा खोज्न जाने र फर्किएर उसलाई प्रेमले खुवाउने गर्दथ्यो।
एक साँझ, आकाशमा अँध्यारो बादलहरूले गर्जन थाले। हावाको बेग बढ्दै थियो र आँधीको सङ्केत प्रस्ट थियो। भाले ढुकुर हड्बडाउँदै सुरक्षित ठाउँ खोज्न लाग्यो। उसले पोथीलाई हेर्यो, उसको मनमा दुई विपरीत भावनाहरूबीचको युद्ध सुरु भयो।
उसले सोध्यो, "के तिमी मसँगै उड्न सक्छौ?"
पोथीले पीडादायी हाँसोका साथ भनी, "मेरो पखेटा छैन। म कसरी उड्न सक्छु र? तिमी जाओ, म उड्न सक्दिनँ।"
भाले ढुकुरको हृदयमा एउटा गहिरो सङ्घर्ष चल्यो। उसको दिमागले भन्यो, "म बाँचिरहे भने, म फेरि आउन सक्छु।"
उसले एक क्षण पनि नअल्मलिइकन भन्यो, "तिमी आफ्नो ख्याल राख्नु।"
त्यो क्षण, उसले आफ्नो प्रेमलाई धोका दिँदै सुरक्षित ठाउँतिर उड्यो। उसको मनमा एक छिन पनि शङ्का आएन कि ऊ आफ्नो जीवनको सबैभन्दा ठूलो गल्ती गर्दै छ।
आँधी र हावा हुरी साम्य भएपछि, भाले ढुकुर आफ्नो गुँडमा फर्कियो। तर त्यहाँ पोथी थिएन। उसको हृदयमा एउटा ठूलो शून्यता र भय उत्पन्न भयो। उसले चारैतिर खोज्यो र अन्तमा भुइँमा पोथी ढुकुरलाई मरेको देख्यो। उसको हृदय छिया-छिया भयो।
उसले बिलौना गर्न थाल्यो, "मेरो प्रिय! मेरो सबथोक! किन म तिमीलाई छोडेर गएँ?"
उसको आँखा नजिकको रूखको हाँगामा एउटा लेखिएको कुरामा अडियो। त्यो लेखाइ उसको आँसुले धुमिलिएको आँखाबाट पनि प्रस्ट देखिन्थ्यो।
ऊ उडेर नजिक गयो र पढ्न थाल्यो - "तिमीले एकैपटक भए पनि म तिमीलाई छोडेर जान सक्दिनँ भनेर भनिदिएको भए, सायद म आँधी आउनुअघि नै आफै मर्ने थिइनँ।"
भाले ढुकुरले त्यो कुरा पढ्दै गर्दा, उसको मुटुमा एउटा ठूलो सङ्गठित पीडा उत्पन्न भयो। ऊ भक्कानिएर आफूले आफैसंग सोध्यो, "के मेरो मौनताले तिमीलाई मर्न बाध्य बनायो?"
उसलाई अनुभूति भयो कि उसको मौनता र स्वार्थले नै उसको प्रेमलाई मार्यो। उसले पोथीलाई आफैले मार्यो। उसलाई निकै पश्चाताप र अपराध बोध भयो । त्यसपछि उसले पनि आफ्नो पखेटा काटिदियो।
तर यो पटक उसले कसैलाई पनि भनेन कि ऊ अब कहिल्यै कतै जाने छैन। किनकि उसलाई थाहा भयो, उसले पोथीलाई आफ्नो प्रेमको प्रमाण दिन नसकेकोले उसले आफ्नो जीवन र प्रेम दुवै गुमाएको थियो।
Post a Comment