आत्महत्याको त्यो अनपट्यार क्षण

𝐒𝐮𝐜𝐢𝐝𝐞 𝐢𝐬 𝐧𝐨𝐭 𝐬𝐨𝐥𝐮𝐭𝐢𝐨𝐧 𝐬𝐨 𝐩𝐥𝐞𝐚𝐬𝐞 𝐬𝐭𝐨𝐩 𝐢𝐭!

अन्तिम पटक उसलाइ म्यासेज पठाएँ। "आजबाट म कहिल्यै तिमिलाइ सताउने छैन। सधैँ खुशी हुनु तिमी। तिमिले जित्यौ अनि मैले हारेँ।"

आँखाबाट आँशुका धारा बग्दै थिए। मुटु भतभति पोलिरहेको थियो। बुक र्‍याकको छेउको टाँसीमा उसले चिनो दिएको रातो ढाकाको गलबन्दी थियो। मैले त्यसलाइ तानेर धेरैबेरसम्म नियालीरहेँ। ओठमा लगेँ अनि आत्मिय चुम्बन गरेँ। मलाइ झनै गाह्रो भएर आयो। उनले त्यो गलबन्दी उपहार दिँदा खेरिको पल आँखामा नाच्न थाल्यो। मलाइ असह्य भएर आयो। म खाटबाट उठेँ अनि छेउमा रहेको कुर्सी तानेर बिचमा ल्याएँ। हातमा गलबन्दी लिएर म कुर्सी माथी उभिएँ। गलबन्दिको कुनापट्टीबाट एक सर्को घाँटिमा बेरेँ अनि घाँठो पारेँ। गलबन्दिको अर्को कुनो तन्काएर माथी दलिनमा बाँध्न खोजेँ। दलिन अलिक माथी भएको कारण मैले सजिलै भेट्न सकिनँ। खुट्टाका औंलाले मात्र कुर्सिमा टेकेर केही तन्किएपछि बल्ल दलिनमा गलबन्दिको फेरो हाल्न पुगेँ। निकै सास्ती खेपेर बल्लतल्ल गलबन्दी बाँधिसकेपछी सोचें - "अब उसलाई थाहा हुनेछ कि म कति धेरै मायाँ गर्थें उसलाई।उ पछुताउने छे, मलाइ यसरी धोका दिएकोमा।" 

मैले लामो सास फेरेँ अनि खुट्टाले बल गरेर कुर्सिलाइ ठेलिदिएँ। कुर्सी भुइँमा लड्यो। म तर्लङ्ग गलबन्दिमा झुन्डिएँ। घाँटिमा जोडले गलबन्दी कसियो। म केहीबेर छटपटाएँ अनि बिस्तारै शान्त भएँ। मेरा आँखा बन्द भए। मेरो अगाडि अन्धकार अनि सुन्यता छायो।

तर, मलाइ होस् आयो। मैले आँखा खोलेर हेर्दा म चकित भएँ। यस्तो कसरी हुन सक्छ? म पासो लगाएर आत्महत्या गरेको मान्छे कसरी जिवित छु अझै? म गलबन्दिमा तुर्लुङ्ग झुन्डिएको छु तर पनि म कसरी अझै मरेको छैन? अहँ यस्तो हुनै सक्दैन। घाँटिमा पासो लगाएर झुन्डिएको मान्छे कसरी जिवित हुन सक्छ? म संग प्रश्न नै प्रश्न थिए तर जवाफ एउटा पनि थिएनँ। असम्भव कुराहरु भैरहेको थियो। मैले घाँटिमा कसिएको गलबन्दी फुकाएँ अनि खाटमा गएर बसेँ। म यो आश्चर्य हुनुको जवाफ खोज्दै थिएँ। त्यति नै खेर मेरा नजर दलिन भए तिर पुगे। म झनै चकित भएँ। अर्को ठूलो झट्का लाग्यो मलाई। चक्कर आउलाझैँ भएर आयो। दलिनमा गलबन्दी झुन्डिएको थियो अनि गलबन्दिमा म पनि तुर्लुङ्ग झुन्डी राखेको थिएँ। म आत्तिदैँ खाटबाट उठेँ अनि झुन्डिएको मेरो आफ्नै शरिरलाइ समाउन खोजेँ। तर अहँ मैले आफ्नो शरिरलाइ छुन पनि सकिनँ। मेरा हातहरु मात्र हावामा सलबलाए। यो के हुँदैछ? म आफ्नो शरीर झुन्डिएको देख्दैछु तर म त्यसलाइ छुन पनि सक्दिनँ। कस्तो अचम्म? म हार खाएर फेरि पलङमा बसें अनि सोच्न थालेँ। सुनेको थिएँ, आत्मा र शरीर अलग कुरा हुन्। भौतिक शरीर मर्दैमा आत्मा मर्दैन र मृत शरीरसंग आत्माको मिलन हुन पनि सक्दैनँ। अब भने मैले केही बुझेंझैं लाग्यो। जिवित त केवल मेरो आत्मा थियो। मेरो पार्थिक शरीर त मरिसकेको थियो। म आत्मा मात्र थिएँ। सोच्दा सोच्दै बाहिरबाट आवाज आयो। "कान्छा! ए कान्छा! यति बेलासम्म किन उठ्दैनस् आज?" आवाज आमाको थियो।

म आत्तिदैँ कराएँ, "आमा! यहाँ आउनुन।" थाहा छैन उहाँले सुन्नु भयो वा भएन तर पनि आउनुभएनँ।

केही घडी वातावरणमा एक किसिमको सन्नाटा छायो। आमाको आवाज आएन। तर एकछिन पछि फेरि सन्नाटालाई चिर्दै आमा ढोकै बाहिरबाट कराउनुभयो, "हैन तँ केटा किन सुन्दैनस् हँ? उठ् भनेको छिटो।"

म उस्तै आत्तिँदैं रुँदै बोलेँ "आमा! ए आमा! सुन्नुन मेरो आवज।"

आमाले ढोका ढकढकाउँदै एकोहोरो भुन्भुनाउँदै बोल्नुभयो, "हैन यो केटा बोल्दा पनि बोल्दैन त।" 

मैले निकैबेर ढोका नखोलेकेपछि उहाँ आफै जोडले झट्काएर ढोका खोल्नुभयो। ढोका खोल्ने बित्तिकै बित्तिकै उहाँको होस् उड्यो। आत्तिएर ठूलो आवाजमा कराउनु भयो "कान्छा! ए कान्छा! ए बाबू के गरिस् तैँले?"

आमा मेरो झुन्डिएको शरिरलाइ समातेर पागलझैँ चिच्याउदै रुन थाल्नुभयो। बाहिरबाट बाबाको आवाज आयो "हैन के भयो हँ?"

आमा उस्तै विह्वलको भावना चिच्याउनु भयो "यहाँ हेर्नू न… हाम्रो कान्छा! कान्छा… मेरो छोरा।"

बाबा दगुर्दै कोठामा आउनुभयो। मेरो शरिर पक्रिएर उभिनुभएकी आमा रुँदै मुर्छा परे भुईँमा ढल्नुभयो। आमाको आवाज मधुरो भयो। बाबाले आत्तिदै मेरो शरीर समातेर चिच्याउनुभयो "ए बिकास! यो तैले के गरिस् केटा?" 

बाहिरबाट छिमेकीहरु के भयो भन्दै कोठामा एक एक गरि पस्न थाले। सबै चकित भए। आमाबाबासंगै धेरै जनाको रुवाई अनि चिच्याहटले कोठा शोकाकुल भयो। म भुईँमा ढलेकी आमा भए ठाउँमा गएर उहाँलाई उठाउन खोजेँ। तर अहँ! मैले आमालाइ छुन सकिन। म कराएँ "आमा! ए आमा! मेरो आवज सुन्नु न…" तरपनि मेरो आवाज कसैले सुनिनँ। मैले बुझेँ अब म बोल्नु ब्यर्थ छ। मलाइ कसैले देख्न अनि सुन्न सक्दैनँ। म त मरिसकेको छु। म हार खाएर फेरि कोठाको खाटमानै थ्याच्च बसेँ। आमाको फेरि आवाज आयो "ए कान्छा! मेरो छोरा… किन यस्तो गरिस् बाबू? हामिले माया गरेको थिइनम तँलाइ? मलाई पहिला मारेको भए हुन्थ्यो नि बाबु।" चिच्याउदा चिच्याउदै आवाज सुकेर आमा फेरि लडेर मुर्छा पर्नुभयो। छिमेकी फुपुले अङ्खरामा पानी ल्याएर आमाको टाउकोमा छ्याप्दै किट्टिएको दाँत र मुठ्ठी परेको हात फुकाल्न चेस्टा गर्दै आफ्नो काखमा आमालाई राख्नुभयो। बुबा पनि रुँदा रुँदै लड्न खोज्नुभयो। छिमेकी अंकलहरुले बाबालाइ सम्हाल्दै भुँईमा बसाए। बाबा भक्कानिएर रुँदै भन्नूभयो "के दशा लाग्यो यो? म त मनमनै एक्लै घमण्ड गर्थेँ। छोरो धेरै पढेको छ। बुद्धिजीवी छ जस्तो लाग्थ्यो। कति ठूलो सपना देखेकों थिएँ मैले। हे भगवान! कुन जन्मको पापको सजाय दिइस् मलाई?"

मैले कहिल्यै मेरो बाबा यसरी रोएको देखेको थिएनँ। कहिलेकाहीँ रिसाउँदाखेरी लाग्थ्यो बाबाले मलाई माया गर्नुहुन्न होला। किनभने उहाँ प्रायःजसो अलि कडक देखिनुहुन्थ्यो र ठूलो स्वरमा बोल्नुहुन्थ्यो। बाबा फेरि भक्कानो छोडेर रुँदै भन्नूभयो "हामिले के गरेको थिएम र तँलाई? भगवानले सातवटा लगेपनि सातवटा त मेरो हो भनेर बसेको थिएँ मैले। हामिलाइ के को सजाय दिइस् तँ पापीले यस्तो? तिमीहरू भनेर मैले बाह्र बर्ष बाहुन र ठकुरीको हली बसेर हजुर हजुर भन्दै, कति छि छि र दुर्दुर सहेर कति काम गरेर हिँडे। कति डोको, डालो, सुपो, चाङ्लो, नाम्लो, दाम्लो भकारी बेचेर हुन्छ कि चाकरी गरेर हुन्छ यत्रो कक्षा पढाएर मास्टर बनाको थिएँ। तल ठकुरी गाउँतिर जाँदा मास्टरको बाउ आयो भन्दा मेरो छाति फुलेर आउँथ्यो। तँ मास्टर भएर यस्तो बुद्धि लिने? उठ न केटा उठ।"

हुन पनि हो। मेरा बा'आमाले हामी छोराछोरीको लागि सबथोक गर्नु भएको थियो। आफ्नो हैसियत भन्दा धेरै गर्नु भएको थियो। दुःख सुख गरि पढाउनु भएको थियो। आफूहरुले अभाव खेपेर भएनि हामीलाई क्षमताले भ्याएसम्म अभाव हुन दिनु भएको थिएनँ। बाबाले घरको पाठा भैसी बेचेरै भएनी मलाई राम्ररी पढाउनुभएको थियो। आमाले बिहान दिउँसो निमेक गरेर भएनी घरलाई चाहिने सामान जुटाउनुभएको थियो। छोरा छोरीको लागी आफूहरुको ज्यान बन्धकमा राखिराख्नुभएको बाबाआमालाई बिर्सिएर मैले केही महिनाको जाली प्रेमको लागि ज्यान दिएको थिएँ। मलाई आफैदेखि धिक्कार लागेर आयो। म भक्कानो छोडेर रुन थालेँ। तर मेरो रुवाइ कसैले सुनेन अनि वास्ता गरेन। घरमा गाउँभरीको मान्छेहरु जम्मा भएर खचाखच भरिएका थिए। 

यतिकैमा कोठामा दार्सिङ चौकीको प्रहरीहरु प्रवेश गरे। मान्छेहरुले बाटो छोडिदिए। प्रहरीले सबैलाइ कोठा बाहिर निस्किन भने। छिमेकिहरु बाहिर निस्किए। प्रहरीले मेरो शरिरको तस्बिर लिए। कोठा र ओछ्यानको तस्बिर लिए अनि गलबन्दी काटेर मेरो शरिरलाई भुईँमा झारे। आमाले चिच्याएर रुँदै मलाइ अंगालो हालेर मेरो छोरालाई कतै लान दिन्न भन्नुभयो। तर प्रहरीले आमाको कुरा एक सुनेनन्। आमाले रुँदै भन्नूभयो "मलाइ पनि कसैले बिष ल्याइदेओन। म पनि जान्छु मेरो कान्छासंगै।"

मुचुल्का उठाएर हामीले छानबिन गर्न पोस्टमार्टमको लागि लानुपर्छ। हामीलाई आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न दिनुस् भनेर एकजना प्रहरी नायवले मेरो परिवारलाई सम्झाई बुझाई गर्दै हुनुहुन्थ्यो। एक समूह प्रहरी भने मेरो लास गाडीमा हालेर हर्न बजाउँदै रफ्तारमा त्यहाँबाट कुदिहाल्यो। यतिका दृश्य आफैले हेरिरहेको थिएँ तर जो संग बोल्न खोजेपनि मेरो कुरा कसैले सुन्न सकिन र मलाई कसैले देखिनँ पनि। म रन्थानिएर बाहिर निस्किएँ। घर बाहिर जताततै मान्छेहरूको भिड थियो। सानासाना केटाकेटी खित्किँदै कुदिरहेका थिए। कोहि आँसु पुछ्दै थिए त कोहि खासखुस गर्दै थिए। छिमेकी भाई 'प्रेम' जुन सात कक्षामा पढ्ने मेरो विद्यार्थी थियो, ऊ रुन्चे मुख लाएर बस्दै थियो। उताबाट उसका साथीहरु गगन, विशाल, सागर, एस्पल, विवश सबै कुदेर आएर सासै सासमा सोध्यो "के भयो बिकास सरलाई?" प्रेमले जवाफ दियो - बिकास सरले त सुसाइड गर्नुभएछ। उनीहरू सबै एकाएक मलिन देखिए। मैले उनीहरुको अनुहार हेरिरहनँ सकिनँ। म उनीहरुबाट छल्लिएर गाउँको केटाहरू भएको ठाउँमा पुगेँ। केटाहरूहरु मध्ये एउटाले बिस्तारै भन्यो "कस्तो हुतियारा रहेछ यार। झुन्डेर मर्नेको त माया पनि लाग्दैन।" अर्कोले बोल्यो "केटिले धोका दिएर मरेको रे।" फेरि अर्को बोल्यो "मास्टर जस्तो मान्छे के बुद्धि लिएको होला यार।" उताबाट केटाहरुको कुरामा सहि थाप्दै गाउँको एकजना बाजे मेरै आलोचना गर्दै आउनुभयो "यस्ता सन्तान त नजन्मिनु नि बरु… थुक्क असत्ति! हेर त त्यो बाआमालाई ज्युदै मारेको… बिचरा।"

मैले उनीहरुको अरु अरु कुरा सुन्न सकिनँ। म बाटो छेउ तिर पुगेँ। त्यहाँ मेरा साथिहरु जम्मा भएर बसेका थिए। कोहि रुँदै थिए त कोहि बिस्तारै बोल्दै थिए। म उनीहरुको नजिक गएँ। साथी बिनोदले बोल्यो "किन यस्तो गरेको होला यार त्यसले?" सुरेसले आँसु पुछ्दै भन्यो "अस्ति देखि तनाबमा थियो तर यस्तो गर्छ होला भनेर त सोचेको पनि थिएन यार।" पल्लवले लामो सास फेरेर बिस्तारै बोल्यो "कस्तो केटिको लागि ज्यान दियो यार… जसका लागि ज्यान दियो त्यस्लाई त अलिकती पनि फरक परेको छैन।"

बिनोदले उत्सुक हुँदै सोध्यो "उसलाई सुनाइस्?"

पल्लबले भन्यो "अँ, अघि फोन गरेको थिएँ।"

बिनोदले सोध्यो "के भनि त उसले?"

पल्लवले सुनायो "के भन्नू यार, मैले उसलाई मर भनेको हैन, पो भन्छे। उसको स्वरमा अलिकती पनि दुःख र पश्चताप थिएन यार।"

पल्वले फेरि थप्दै भन्यो "मरेको खबरलेसम्म मन नपगाल्ने केटिको लागि के ज्यान दिएको होला यार बिकासले।"

मलाइ रिंगटा लाग्ला जस्तो भयो। मेरो सास रोकिन खोज्यो। मैले जसको प्रेममा मृत्यु रोजेको थिएँ उसलाई मेरो मृत्युको खबरले कति पनि फरक परेनछ। मलाई आफूले व्यर्थै मृत्यु रोजेकोमा निकै पछुतो लागेर आयो। प्रेममा पागल भएर मैले मेरा बाबाआमा, घरपरिवार र साथीभाइलाई नै बिर्सिएर यस्तो गलत कदम उठाएको थिएँ। बाबाआमाको बुढेसकालको साहारा म आफैले गलत कदम चालेपछि उहाँहरुको सपना अस्तव्यस्त भएर खुशी छिनिएको थियो। मैले केही महिनाको झुटो प्रेमको लागि बर्षौदेखिको निश्चल प्रेमको हत्या गरेको थिएँ। जसले मलाइ प्रेमको बदलामा प्रेम दिएन उसको लागि मैले आफुलाइ भन्दा बढी प्रेम गर्ने अनि मलाइ संसार ठान्ने बाबाआमाको प्रेमलाइ लात हानेको थिएँ। पासोमा म झुन्डिएको थिएँ तर वास्तवमा मरेको मेरो सारा परिवार थियो। म रुँदै कोठा भित्र पसेँ। मेरा बाआमा अनि आफन्तहरु डाँको छोडेर रोइरहेका थिए। रुँदा रुँदै आमाको आवाज बिलिन हुन लागेको थियो। बाबाको पनि श्वर सुकिसकेको थियो। बुबाआमा दुबैजना अर्धचेत अवस्थामा हुनुहुन्थ्यो। मलाइ असह्य भएर आयो। नचाल्नु गलत कदम मैले चालिसकेको थिएँ अब म फेरि साधारण मान्छे जस्तो अवस्थामा फर्कने सक्दिनँ कारण मलाई कसैले देख्दैनन् अनि मेरो बोली कसैले सुन्न सक्दैनँ। लाग्यो म अब सधै भरी यसरीनै भड्किएर नै बस्नुपर्छ कारण यत्रो ठूलो पाप गर्नेले पक्कै स्वर्गमा ठाउँ पाउन सक्दैनँ। मलाई अन्तिम चोटी आमाको काखमा गएर रुन लाग्यो अनि बाबाको खुट्टामा ढोगेर माफी माग्न मन लाग्यो। म अघि बढ्न खोजेँ तर अदृश्य शक्तीले मलाई घाँटीमा डोरी लगाएर कालो संसारमा तान्दै थियो। म आमा! बाबा! मलाई यहीँ बस्न मन छ। म त्यो कालो संसारमा जान्नँ। म भड्किएको आत्मा नै सहि तर हजुरहरुको वरिपरि बस्न चाहन्छु भन्दै अनुनय विनय गर्न थालेँ तर मेरो आवाज अब एकाएक हराएर गयो। म बोल्न खोजेँ तर सकिनँ। घाँटीको डोरी कस्सिदै गयो। म त्यो कालो संसारभित्र तानिनँ थालेँ। मैले हात फैलाएँ तर समाउन सकिनँ, खुट्टा फट्फटाएँ तर उम्किन सकिनँ। भाग्न खोजेँ तर भाग्न सकिनँ। हुँदाहुँदै म कालो संसारमा नचाहेरै पुगेँ। जताततै कालो, तातो हावा, धुलो धुँवा उडिरहेको त्यो संसारमा मलाई सास फेर्न पनि मुस्किल भयो। म निस्सासिएर आमा! बाबा! भन्दै बुरुक बुरुक उफ्रिन थालेँ। यतिकैमा अन्धकारमा कसैले हात दिँदै भन्यो यदि यस्तो गल्ती गर्दैनौ भने म तिम्लाई उज्यालोमा लगिदिन्छु। म निस्सासिएरै टाउको हल्लाउँदै हुन्छ भनेर बाचा गरेँ। उसले मलाई त्रिशूल निकालेर यहाँ समाउ भन्यो। मैले त्रिशूलमा समाएँ आँखाले उक्त मान्छेलाई नियाल्न निकै पहल गरेँ। छेउमा धमिलो महादेवको जस्तो आँकृति देखियो। उहाँले मलाई आकाशमा बाजा गाजाको तालमा निकैबेर उडाउनुभयो अनि पृथ्वीमा ल्याउनुभयो। त्रिशूल आकाशमा गएर स्वातिक चिन्हमा बदलियो अनि आँकाशमा सुर्य देखिनँ थाल्यो।

म उज्यालोले झल्याँस्स भएँ अनि आफूलाई ओछ्यानमा पाएँ। ल्यापटपको स्क्रिनको बत्ति बलेको रहेछ। कानको हेडफोन घाँटीमा कस्सिने गरि बेरिएर कानमा पन्चेबाको धुन घन्किरहेको रहेछ। कम्मल भित्र शरिर गर्मीले असिन पसिन भएको रहेछ। हात बाउँडिएको रहेछ अनि खुट्टा खोच्चिएको रहेछ। अनि त अनि सबैभन्दा ठूलो कुरा त त्यो सुटाइडको घटना त सब सपना रहेछ। मैले कस्तो नराम्रो सपना देखेको रहेछु। मलाई कस्तो नराम्रो ऐठन भएको रहेछ।

सपनाको त्यो कस्तो विचित्रको संसार। एकछिन घोरिएँ अनि पानी खाएर ह्याङओभर हटाएँ। अन्जु पन्तको विरहको गीतहरु "तिम्लाई आफ्नो भन्ने मेरो अधिकार गुमेपनी, मलाई घृणा गर्डौ भन्ने हल्लाहरु सुनेपनि तिम्रै माया लाग्छ कसम तिम्रै माया लाग्छ", "हास्नलाई ओँठ खोले आँखा भरी आँशु भयो, बाँच्नलाई साथ रोजे दुनिया टाढा भयो", "तिमीलाई मायाँ गर्ने अधिकार भए, तिमीसंगै जुनी काट्ने अधिकार भए, म त ज्यानकै बाजि लाउन तयार थिएँ तिमी त अर्कैको भइसकेछौ, सिन्दुर पोते अर्कैको लाइसेकेछौ कसम खाइसकेछौ…" यस्तै गित सुनेर सुतिराथेँ सायद मैले गितको भावसंगै विछोडिने प्रेमीको रुपमा आफूलाई लिएछु क्यार! मनोवैज्ञानिक प्रभावले सपना त्यस्तै उल्झिएर आयो। एकचोटि विरक्त लागेर आयो आफ्नै सेन्टिमेन्टल गित प्रतिको क्रेज वाला बानी सम्झिएर। सपनामै भएपनि साथ दिने भगवानको नाम ओम् नमः शिवाय भनेर पुकारा गरेँ।

कानमाबाट हेडफोन झिकेर गित बन्द गरेँ । ल्यापटप बन्द गरेर टेबुलमा मिलाएर राखेँ अनि एउटा प्रतिज्ञा गरेँ - बरु जीवन सन्यासी बनेर बिताउँछु तर म कहिल्यै प्रेमको नाममा आत्मह्या गर्दिनँ।