कुलतको कालो छायाँ: नाटक
 |
पात्रहरू:
- आन्टी: (लगभग ५० वर्षकी) चिया पसलकी साहुनी, जसले आफ्नो छोराको पीडाबाट जीवनको सबैभन्दा ठूलो पाठ सिकेकी छिन्।
- म: (२५ वर्षको) एक जवान मान्छे, कथावाचक।
- बाबु: (आन्टीको छोरा, कथामा देखाइएको छैन) धुम्रपान र लागूपदार्थको कुलतमा फसेको।
(दृश्य: साँझको समय, आन्टीको सानो चिया पसल। केही बेन्चहरू खाली छन्। पसलको वातावरण शान्त छ, तर आन्टीको अनुहारमा एउटा गहिरो उदासी लुकेको छ। म एउटा बेन्चमा बसेको छु।)
म: (टेबुलमा हात राख्दै) आन्टी, चिया बन्छ?
आन्टी: (मुस्कुराउँदै) बन्छ नि बाबु! कतिवटा बनाउने हो र?
म: एउटा ब्ल्याक टि। (अचानक सम्झेर) अनि एउटा चुरोट पनि दिनुस् है।
(आन्टीको अनुहारको मुस्कान एकैछिनमा हराउँछ। उनी एकछिन चुपचाप मलाई हेर्छिन्। उनको आँखामा एउटा पुरानो पीडा झल्कन्छ।)
आन्टी: म चुरोट बेच्दिन, बाबु। तिमीजस्ता जवान छोराहरूलाई कुलतमा फसेको हेर्न म सक्दिनँ।
म: (अचम्मित हुँदै) यहाँ चुरोट पाइँदैन र? काठमाडौँमा त जताततै पाइन्छ!
आन्टी: (गम्भीर हुँदै) पाइँदैन बाबु, किनकि यो पसल मैले मेरो छोराको लागि खोलेको हुँ।
म: (अझै अलमलिँदै) तपाईंको छोरा... कहाँ हुनुहुन्छ र?
(आन्टीले चिया ल्याएर मेरो टेबुलमा राखिदिन्छिन्। त्यसपछि उनी करेसाबारीमा धनियाका मुठाहरू बनाउन थाल्छिन्, मानौं त्यो कामले उनको मनलाई शान्ति दिन्छ।)
आन्टी: (धनिया मिलाउँदै) ऊ तिमीजस्तै थियो, बाबु। नाम बाबु नै थियो। ऊ एकदमै सोझो थियो। एउटा सामान्य चुरोटबाट सुरु गर्यो, त्यसपछि साथीभाइको संगतले गर्दा गाजा र अन्य कुलतमा फस्यो। हामीले धेरै सम्झायौँ तर उसले सुनेन। (आन्टीको आँखामा आँसु टिलपिल हुन्छन्।)
म: अनि अहिले? उसले चुरोट खान छोड्यो त?
आन्टी: (एक लामो र गह्रौँ सास फेर्दै) अहिले उसले चाहेर पनि खान सक्दैन। हाम्ले खाउ बाबू भनेर भन्न पनि सक्दैन। राती 'ममी ढोका खोल न' भन्छ कि झैँ लाग्छ। मोबाईलमा 'ममी म आज आउँदिन साथिकैमा बस्छु है' भन्दै फोन गर्छ कि झैँ लाग्छ। कहिलेकाहीँ झुक्किएर उस्लाई पनि खाना बसाल्छु। उसको डाक्टरले भनेका थिए, "चुरोटको धुवाँले उसको फोक्सोलाई पूर्णरूपमा नष्ट गर्यो।" एकदिन उसलाई सास फेर्न गाह्रो भइरहेको थियो। उसले मलाई अँगालो हालेर भनेको थियो, "ममी, मलाई माफ गर्नुस्। मैले तपाईंहरूको माया बुझिनँ। चुरोटले मेरो सबै सपनाहरू खोसिदियो। यहाँ चिया पिउन आउने पन्ध्र बीस जनाले चुरोट छोडी सके बाबू।" (मेरो मुटुमा चिसो पस्छ। आन्टी धनियाँका मुठाहरू पखाल्न भित्र छिर्छिन्। धनिया पखाल्न छिरेकी हुन् कि छोराको यादले बगेका आँसु पखाल्न, मैले पत्तो पाउन सकिनँ।)
(पर्दा खस्छ।)
(यो नाटक रविन सापकोटाको बहुचर्चित कथा 'आन्टी, चिया बन्छ' को कथावस्तुलाई आधार माने तयार पारिएको हो ।)
Post a Comment